czwartek, 26 lutego 2015

Kuc Chincoteague



    Los tej rasy został przypieczętowany katastrofą statku rozbitego w pobliżu amerykańskiego Wschodniego Wybrzeża. Gdy w XVI wieku rozbił się hiszpański statek, niektóre z koni ratowały się ucieczką, płynąc na wyspę Assateague. Na tej małej wysepce kucyki (około 122 cm w kłębie) odnalazły swój raj. Na Assateague żyje około 120 kuców. W każdy ostatni czwartek lub piątek lipca nadliczowe roczne źrebaki są spędzane i transportowane przez korytarz z łodzi na sąsiednią wyspę, gdzie są sprzedawane. Jak wszystkie dziko żyjące konie są niezwykle zdrowe, wytrzymałe i wrażliwe na zmiany klimatu. Aby zrobić z nich jednak użytkowe konie zaprzęgowe lub wierzchowce dla dzieci, trzeba dużo cierpliwości i uporu.

Koń ardeński



    Koń ardeński (wysokość od 157 cm do 160 cm w kłębie) jest bezpośrednim potomkiem dzikich koni, których kości znaleziono w Solutre, i jedną z najstarszych ras zimnokrwistych. Podobno już Juliusz Cezar, po wmaszerowaniu do Galii, zachwycił się tą rasą, Ardeny ciągnęły napoleońskie działa oraz furmanki i nardzędzia pracy rolniczej.



    Aby nadać tym koniom nieco lekkości, ich krew była wielokrotnie krzyżowana z krwią koni orientalnych. Obecnie ten masywny koń zimnokrwisty często jest używany w hodowli innych ras zimnokrwistych. Energiczny koń ardeński nadaje się do każdej pracy gospodarczej w rolnictwie ze względu na dobre zdrowie i dobry charakter.



    Ten koń z charakterystycznymi szczotkami pęcinowymi, którego ojczyzną jest francuska i belgijska prowincja Ardenne, przedgórze Wogezów, Szampania i Lotaryngia, jest idealnym koniem zaprzęgowym, którym można kierować z dziecinną łatwością. Arden wyróżnia się energicznymi, szybkimi ruchami i kłusem o długim wykroku.