Kuc Bośniacki

    Kuc bośniacki, nazywany także górskim kucem bośniackiem, jest najwyższą rasą karłowatą w krajach bałkańskich (od 130 do 140 cm w kłębie). Jest tam niezastąpiony jako zwierzę juczne i pociągowe, a od niedawna jest także wykorzystywany jako wierzchowiec. Pod panowaniem Turków, ale także w czasach monarchii austrowęgierskiej, temu podobnemu do tarpana konikowi wprowadzono wiele krwi orientalnej i tureckiej.



    Siła i łagodny charakter tych koni pochodzi od miejscowych klaczy, a lekka, ale mocna budowa ciała odziedziczona została po koniach arabskich. Już od dawna kontynuuje się hodowlę tych koni w czystości rasy.
    Kuc bośniacki zawdzięcza swoje pochodzenie trzem ogierom: Misko, Barut i Agan, które w 1933 roku w stadninie Borike były głównymi reproduktorami.
    Od 1960 roku kuc bośniacki stał się również jednym z ulubionych wierzchowców, który doskonale sprawdza się w rajdach długodystansowych i rekreacji.

Koń berberyjski

    Koń berberyjski ma od 145 do 160 cm w kłębie, nie zalicza się więc do olbrzymów wśród koni, jednak jego sława protoplasty wielu innych ras jest tak wielka, jak koni czystej krwi arabskiej. Okres rozkwitu hodowli koni berberyjskich rozpoczął się jeszcze pod panowaniem Islamu. W 800 roku n.e. Maurowie sprowadzili do Hiszpanii swoje słynne wierzchowce, gdzie krzyżowano je z miejscowymi końmi, czego wynikiem było powstanie koni andaluzyjskich. Gdy w 1662 roku angielska małżonka Karola II wniosła w posagu miasto Tanger, z powodu zamłowania króla do wyścigów konnych sprowadzono do Anglii liczne konie berberyjskie, aby dodać miejscowym rasom szybkości i wytrzymałości. Tym samym te małe konie z Afryki Północnej stały się poprzednikami koni pełnej krwi angielskiej. Koń berberyjski jest zupełnie pozbawiony bojaźliwości i śmiały. Ma pewny chód, a jego budowa umożliwia wygodny dosiad.

Bawarski koń gorącokrwisty

    Już w XI stuleciu kronikarz wspomina o wierzchowcu, którego nazywa "rottalskim kasztankiem". Te ciężkie konie zasłużyły się jako wierzchowce i konie zaprzęgowe już w średniowieczu, w czasie wypraw krzyżowych. Systematyczna hodowla tej rasy, która pochodzi prawdopodobnie od skrzyżowania rasy bawarskiej z końmi orientalnymi, rozpoczęła się dopiero od XV wieku i była prowadzona przez szlachtę i mnichów z bawarskiej prowincji Rotta. Gdy u schyłku XVIII wieku w armii potrzebne były lżejsze konie, doskonalono tę rasę ze sprowadzonymi z Anglii ogierami półkrwi, Cleveland Bay i końmi normandzkimi. Aby przystosować tę rasy do pracy w rolnictwie, pod koniec XIX wieku jako reproduktory wykorzystano konie oldenburskie.



    Około 1960 roku do rozrodu wykorzystano konie hanowerskie, pełnej krwi angielskiej i trakeńskie, usiłując wyhodować nowoczesnego wierzchowca. Na bazie koni z Rottalu powstała rasa bawarskich koni gorącokrwistych, która jest lubiana zarówno przez jeźdźców rekreacyjnych, jak i sportowych. Miłośnicy koni starają się także o odtworzenie prastarej rasy koni z Rottalu.