Kuc Highland

   W Niemczech kuc Highland jest znany jedynie wtajemniczonym. Należy zauważyć, że ten długowieczny koń wywodzący się z surowych wyżyn Szkocji jest przedstawicielem jednej z najstarszych ras kuców w Europie. Jego historia jest silnie związana z Celtami, którzy już około 800 roku p.n.e. hodowali konie i od V stulecia p.n.e. zabierali je ze sobą na wyprawy wojenne do Anglii. Ich pochodzenie wywodzi się jednak z czasów jeszcze wcześniejszych. Niektórzy z ekspertów po analizie włosa tego konia przypuszczają, że może on być nawet bezpośrednim potomkiem pierwotnych kuców z epoki lodowej.

    Łatwe do utrzymania i odporne na wpływ pogody konie były używane w ich ojczyźnie już od dawna, zarówno do jazdy wierzchem, ciągnięcia sani torfowych, prac polowych lub jako pomoc w polowaniach. Są one w stanie bez wysiłku unieść na swoim grzbiecie martwego jelenia w niełatwym górskim terenie.

    Wraz z założeniem księgi stadnej w 1889 roku rozpoczął się nowy rozdział w historii tej godnej wzmianki rasy. Kuce Highland stały się popularnymi końmi rekreacyjnymi, które wykazują nie tylko zdolności do galopu, ale także predyspozycje skokowe.

    Mimo wielu zalet, kuc Highland nie nadaje się dla każdego. Z powodu inteligencji, zdolności do nauki i silnego przywiązania do ludzi, kuc ten potrzebuje partnera, który będzie umiał obchodzić się z tym samodzielnym i wymagającym zwierzęciem. Jeśli jednak zdobędzie się jego sympatię, Highland stanie się koniem "pod którym można się schronić przed deszczem". 

 

Koń heski

   Najsłynniejszą chyba klaczą czasów powojennych z heskiej hodowli, która urodziła się na dworze Vierling w Darmstadt, była Wunderstute Halla, która niosła na grzbiecie swojego jeźdźca Hansa Guntera Winklera od zwycięstwa, do zwycięstwa. Potem wokół koni z Hesji zapadła cisza, aż do 1962 roku, kiedy to koniuszy o nazwisku Holzrichter przejął stadninę Dilenburg.



Ukierunkowanie na konia sportowego nastąpiło przez dolew krwi koni pełnej krwi angielskiej, hanowerskich, westfalskich i holsztyńskich. Mimo ograniczonych środków, ten mały związek hodowców zdołał stworzyć szlachetnego, wszechstronnego wierzchowca (wzrost od 165 do 175 cm w kłębie) o dużych ramach ciała.

Koń hanowerski

    Koń hanowerski (wzrost od 162 do 175 cm w kłębie) jest jedną z najważniejszych ras niemieckich, cenioną przez najlepszych jeźdźców na świecie. Jego hodowla należy do największych zamkniętych hodowli koni gorącokrwistych na ziemi. Te eleganckie konie z imponującą zdolnością do skoków pochodzą od słynnych koni hanowerskich, hodowanych w stadninie dworskiej Memsen, a potem w Herrenhausen, których maść nazwano izabelowatą.



    Rzeczywista historia tej rasy zaczęła się jednak w dolnosaksońskiej dolinie w Celle, którą założył król Jerzy II Hanowerski, w 1735 roku. Książę elektor w 1714 roku poślubił angielską królową, a Hanower stał się tym samym częścią Imperium Brytyjskiego. Dla hodowli koni, która zaczęła się od czternastu karych koni rasy holsztyńskiej, oznaczało to bardzo wczesne skrzyżowanie z końmi pełnej krwi i półkrwi angielskiej. Później jako reproduktorów używano także ogierów z terenu Meklemburgii i Pomorza.



   Dopiero gdy gospodarkę rolną zaczęto mechanizować, te dobre konie robocze i kawaleryjskie stały się zbędne. Z pomocą ogierów pełnej krwi angielskiej i rasy trakeńskiej, jak Semper Idem i Abglanz, po II wojnie światowej bardzo szybko udało się zmienić kierunek hodowli na konie przydatne do konkurencji ujeżdżenia i skoków przez przeszkody. Z pokolenia na pokolenia wyhodowano wytrwałego, wszechstronnego konia sportowego.



   Za konie hanowerskie uznaje się tylko te, które zostały zarejestrowane w związku rasowym i są znakowane hanowerskim piętnem. Głównym kryterium w doborze zwierząt rozpłodowych jest przede wszystkim ich wartość jako konia wierzchowego, ale także charakter i temperament.



   Każdego roku przedstawia się ponad 1500 młodych klaczy pod jeźdźcem, aby uzyskać informacje o predyspozycjach klaczy do użytkowania pod siodłem, czyli tzw. jezdności przyszłych matek. Duże znaczenie przywiązuje się także do sprawdzenia wartości ogiera jako konia wierzchowego, podczas słynnego studniowego testu.

Haflinger

    Dzisiaj nie da się już stwierdzić, kiedy dokładnie ten "mały blondynek" pojawił się u podnóży Dolomitów, w dolinie rzeki Adyga, ale już od czasów Rzymian w Południowym Tyrolu żyły małe koniki górskie, które dzisiaj uchodzą za ich przodków. Ta rdzenna rasa została prawdopodobnie skrzyżowana z zimnokrwistą rasą norycką z północy i orientalnymi ogierami z południa. Pewne natomiast jest to, że pierwsze zwierzęta tej rasy istniały w 1282 roku. Nazwę Haflinger otrzymały za to dopiero na przełomie wieków, na cześć miejscowości Hafling pod Merano. Za protoplastę nowoczesnych hodowli Haflingerów uchodzi jasnokasztanowaty ogier półkrwi Folie. Jego ojciec El BedaviXXII, ogier arabski, pochodził ze stadniny w Radautz (Radowice); jego matką była klacz tyrolskiego rolnika o nazwisku Folie, z Vintschgau.



   Gdy w 1919 roku południowy Tyrol przypadł Włochom, zaczęto prowadzić własne hodowle w stadninie państwowej w Pber, w austriackim landzie Steiermark (Styria) i w Ossiach w Karnten (Karyntia). Obecnie Haflingery są popularne na całym świecie. Hoduje je nawet królowa Anglii, a książę Filip używa ich do wyścigów zaprzęgów. Haflingery są trzymane także w górzystych krajach Azji, gdzie krzyżuje się je z miejscowymi rasami. Ponieważ te silne konie okazały się przydatne także na wysokości 4000 m, w himalajskim Państwie Bhutan jest prowadzony program krzyżowania Haflingerów z miejscowymi kucami tybetańskimi. Także w USA, Australii i Afryce Południowej te przyjazne, niewymagające koniki dźwigają bagaż i zdobycze wędrowców i myśliwych. Jedną z ich niezwykłych właściwości jest bowiem dobry i pewny chód w każdym terenie, połączony z chęcią pracy i ambicją.



    Przez ponowne skrzyżowanie czystej krwi arabskiej (arabo-haflinger), konia roboczego przekształcono w idealnego wierzchowca rodzinnego, w tym także dla dzieci. Ze względu na swoją odporność Haflinger może być utrzymywany w systemie bezstajennym.

Hackney

    Do dzisiaj nie wiadomo, w jaki sposób ten szlachetny koń (wzrost od 15 do 160 cm w kłębie) otrzymał to pejoratywne miano. Nazwa Hackney wywodzi się od ango-normandzkiego słwa haqunai służącego w średniowieczu do określenia jazdy konnej najniższych warstw społecznych.



    Rasa koni Hackney wywodzi się od kłusaków w Norfolk Roadster. Ten koń, powstały w wyniku krzyżówek miejscowych klaczy z ogierami pełnej krwi angielskiej, był w XVIII wieku jednym z najpopularniejszych kłusaków. Jednakże rasa Norfolk Roadster nie przetrwała niestety do naszych czasów.



    Okres rozkwitu rasy Hackney rozpoczął się na początku XIX wieku, kiedy te eleganckie konie zaprzęgowe szybko i pewnie transportowały podróżnych. Wprowadzenie kolei żelaznej zakończyło jednak karierę tych dumnych koni.



    Hackney, który już niemal zupełnie zniknął, obecnie jest traktowany jako atrakcja na konkursach i pokazach koni na całym świecie.



    Pełen temperamentu Hackney ma sprężysty krok. W kłusie wyróżnia się niezwykle wysoką akcją nóg, przy czym kopyta są wyrzucane do przodu budzącym uznanie łukowatym ruchem. W pełnym biegu konie te wydają się unosić nad ziemią.



    Z rasy Hackney pod koniec XIX wieku z pomocą kuca Fell i Welsh rozwinęła się rasa kuca Hackney.

Groningen

    Ten ciężki koń gorącokrwisty (od 165 do 170 w kłębie) był od dawna hodowany w holenderskiej prowincji Groningen, dla gospodarstw rolnych i jako zwierzę zaprzęgowe. Ponieważ zapotrzebowanie na takie prace malało wraz z rozwijającą się motoryzacją, dzięki krzyżowaniu z końmi pełnej i półkrwi angielskiej z Ftancji i Niemiec uzyskano konia w lekkim typie.



    Groningen jest obecnie przede wszystkim silnym, wytrzymałym i wszechstronnym wierzchowcem, który radzi sobie nawet z najcięższymi jeźdźcami. Dużą swobodę ruchów wykazuje szczególnie w kłusie.

Gelderland

    Ten silny, szlachetny koń gorącokrwisty (wzrost od 155 do 163 cm wzrostu) pochodzi prawdopodobnie od koni andaluzyjskich i neapolitańskich, które pod władaniem monarchii habsburskiej dotarły do Holandii.



    W prowincji Gelderland krzyżowano je później przede wszystkim z końmi oldenburskimi, fryzyjskimi i Hackey'ami. Szczególny wpływ na kształtowanie tej rasy miał holsztyński ogier Domberg.



    Gelderland jesst znakomitym koniem zaprzęgowym, którego piękny wygląd uzupełniają wyniosłe, rytmiczne chody oraz wysoko noszony ogon.



    Od połowy lat 50. rasa ta krzyżowana była z końmi pełnej krwi angielskiej, holsztyńskimi, trakenami i anglonormandzkimi, z czego powstał dobry wierzchowiec z talentem do skoków.