Koń hanowerski (wzrost od 162 do 175 cm w kłębie) jest jedną z najważniejszych ras niemieckich, cenioną przez najlepszych jeźdźców na świecie. Jego hodowla należy do największych zamkniętych hodowli koni gorącokrwistych na ziemi. Te eleganckie konie z imponującą zdolnością do skoków pochodzą od słynnych koni hanowerskich, hodowanych w stadninie dworskiej Memsen, a potem w Herrenhausen, których maść nazwano izabelowatą.
Rzeczywista historia tej rasy zaczęła się jednak w dolnosaksońskiej dolinie w Celle, którą założył król Jerzy II Hanowerski, w 1735 roku. Książę elektor w 1714 roku poślubił angielską królową, a Hanower stał się tym samym częścią Imperium Brytyjskiego. Dla hodowli koni, która zaczęła się od czternastu karych koni rasy holsztyńskiej, oznaczało to bardzo wczesne skrzyżowanie z końmi pełnej krwi i półkrwi angielskiej. Później jako reproduktorów używano także ogierów z terenu Meklemburgii i Pomorza.
Dopiero gdy gospodarkę rolną zaczęto mechanizować, te dobre konie robocze i kawaleryjskie stały się zbędne. Z pomocą ogierów pełnej krwi angielskiej i rasy trakeńskiej, jak Semper Idem i Abglanz, po II wojnie światowej bardzo szybko udało się zmienić kierunek hodowli na konie przydatne do konkurencji ujeżdżenia i skoków przez przeszkody. Z pokolenia na pokolenia wyhodowano wytrwałego, wszechstronnego konia sportowego.
Za konie hanowerskie uznaje się tylko te, które zostały zarejestrowane w związku rasowym i są znakowane hanowerskim piętnem. Głównym kryterium w doborze zwierząt rozpłodowych jest przede wszystkim ich wartość jako konia wierzchowego, ale także charakter i temperament.
Każdego roku przedstawia się ponad 1500 młodych klaczy pod jeźdźcem, aby uzyskać informacje o predyspozycjach klaczy do użytkowania pod siodłem, czyli tzw. jezdności przyszłych matek. Duże znaczenie przywiązuje się także do sprawdzenia wartości ogiera jako konia wierzchowego, podczas słynnego studniowego testu.
