Jak świat długi i szeroki, chyba najbardziej popularną rasą kuców jest górski kuc walijski (welsh mountain pony) - dział A księgi stadnej tej rasy - urocze niewielkie stworzenie ze zgrabną głową araba o lekko wklęsłym profilu i wielkich oczach. Mierzy on nie więcej niż 12 dłoni i jest wspaniałym kucem pod siodło dla dzieci.
Ale nie wolno traktować go jedynie jako ładniutką zabawkę. Kuc walijski, który stał się podstawą dla koni zarejestrowanych we wszystkich czterech działach księgi stadnej, prowadzonej przez Welsh Pony lub Cob Society Studbook, jest obdarzony silnym charakterem, a powiedzenie, że "przetrwają tylko najlepiej dostosowani", jest w jego przypadku szczerą prawdą. Jest wytrzymały i odporny, potrafi wyżywić się nawet ubogim pożywieniem, które było wszystkim, co jego przodkowie mogli znaleźć w górach Walii; jest odważny, dzielny i przyjacielski.
Wiadomo, że pierwszymi, którzy ulepszali miejscową walijską rasę przez domieszkę krwi orientalnej, byli Rzymianie. Została również dołączona pełna krew angielska, a to dzięki ogierowi Merlin, będącemu bezpośrednim potomkiem Darley Arabiana, a współczesne kuce walijskie wiele zawdzięczają również ogierowi zwanemu Dyoll Starlight, którego matka, jak powiadano, była "miniaturowym arabem".
Dział B gromadzi konie podobne w typie do kuca górskiego, ale o charakterze bardziej wierzchowym. Mają one do 13,2 dłoni wzrostu, długi wykrok z niską akcją nóg w przeciwieństwie do wysokiej akcji kuców górskich (welsh mountain), ale zachowują wrodzone dobre zdrowie i twarde kopyta.
Walijskie małe konie, dział D welsh cob, również doskonale nadają się pod siodło, a ponieważ są wyższe niż te zarejestrowane w działach A i B, są odpowiednimi wierzchowcami zarówno dla dorosłych, jak i dla dzieci. Główną różnicą pomiędzy welsh pony i welsh cob, kucem i małym koniem
walijskim, jest wzrost. W dziale C, kuc walijski w typie cob (welsh pony of cob type), wzrost może wynosić maksymalnie 13,2 dłoni, podczas gdy konie zarejestrowane w dziale D, mały koń walijski (welsh cob), nie mają górnego limitu wzrostu. Opisywany jako "najlepsze pod siodło i do zaprzęgu zwierzę na świecie", welsh cob pochodzi od krzyżówki górskiego kuca walijskiego z końmi przywiezionymi przez Rzymian. Dalsze udoskonalenie rasy nastąpiło w jedenastym i dwunastym stuleciu przez wykorzystanie koni hiszpańskich, a niewykluczone, że także berberyjskich. Ta nowa domieszka krwi doprowadziła do powstania welsh cart horse, lekkiego walijskiego konia zaprzęgowego, który obecnie jest już rasą wymarłą, oraz ,małych koni zwanych powys cob. Później, po krzyżowaniu z rasami norfolk roadsters i yorkshire coach horses, jakie dokonywało się w osiemnastym i dziewiętnastym wieku, otrzymano współczesnego małego konia walijskiego.
Welsh cob jest większą wersją górskiego kuca walijskiego - jego sylwetka powinna wyglądać tak, jak sylwetka konia z działu A. Ma on ładną, typową głowę kuca i dobry kościec. Pełen wigoru, odważny i silny, jest też wytrzymały, co sprawia, że jest wyśmienitym koniem do polowań, a po skrzyżowaniu z folblutem daje doskonałe konie sportowe.
Aczkolwiek mierzy niewiele ponad 14 dłoni, haflinger jest jak na swoje rozmiary silny, a jego uroda - ów koń jest zawsze maści jasnokasztanowatej, z konopiastą grzywą i ogonem - sprawiła, że hodowany jest już w przeszło dwudziestu krajach. 
