Haflinger

    Dzisiaj nie da się już stwierdzić, kiedy dokładnie ten "mały blondynek" pojawił się u podnóży Dolomitów, w dolinie rzeki Adyga, ale już od czasów Rzymian w Południowym Tyrolu żyły małe koniki górskie, które dzisiaj uchodzą za ich przodków. Ta rdzenna rasa została prawdopodobnie skrzyżowana z zimnokrwistą rasą norycką z północy i orientalnymi ogierami z południa. Pewne natomiast jest to, że pierwsze zwierzęta tej rasy istniały w 1282 roku. Nazwę Haflinger otrzymały za to dopiero na przełomie wieków, na cześć miejscowości Hafling pod Merano. Za protoplastę nowoczesnych hodowli Haflingerów uchodzi jasnokasztanowaty ogier półkrwi Folie. Jego ojciec El BedaviXXII, ogier arabski, pochodził ze stadniny w Radautz (Radowice); jego matką była klacz tyrolskiego rolnika o nazwisku Folie, z Vintschgau.



   Gdy w 1919 roku południowy Tyrol przypadł Włochom, zaczęto prowadzić własne hodowle w stadninie państwowej w Pber, w austriackim landzie Steiermark (Styria) i w Ossiach w Karnten (Karyntia). Obecnie Haflingery są popularne na całym świecie. Hoduje je nawet królowa Anglii, a książę Filip używa ich do wyścigów zaprzęgów. Haflingery są trzymane także w górzystych krajach Azji, gdzie krzyżuje się je z miejscowymi rasami. Ponieważ te silne konie okazały się przydatne także na wysokości 4000 m, w himalajskim Państwie Bhutan jest prowadzony program krzyżowania Haflingerów z miejscowymi kucami tybetańskimi. Także w USA, Australii i Afryce Południowej te przyjazne, niewymagające koniki dźwigają bagaż i zdobycze wędrowców i myśliwych. Jedną z ich niezwykłych właściwości jest bowiem dobry i pewny chód w każdym terenie, połączony z chęcią pracy i ambicją.



    Przez ponowne skrzyżowanie czystej krwi arabskiej (arabo-haflinger), konia roboczego przekształcono w idealnego wierzchowca rodzinnego, w tym także dla dzieci. Ze względu na swoją odporność Haflinger może być utrzymywany w systemie bezstajennym.

Hackney

    Do dzisiaj nie wiadomo, w jaki sposób ten szlachetny koń (wzrost od 15 do 160 cm w kłębie) otrzymał to pejoratywne miano. Nazwa Hackney wywodzi się od ango-normandzkiego słwa haqunai służącego w średniowieczu do określenia jazdy konnej najniższych warstw społecznych.



    Rasa koni Hackney wywodzi się od kłusaków w Norfolk Roadster. Ten koń, powstały w wyniku krzyżówek miejscowych klaczy z ogierami pełnej krwi angielskiej, był w XVIII wieku jednym z najpopularniejszych kłusaków. Jednakże rasa Norfolk Roadster nie przetrwała niestety do naszych czasów.



    Okres rozkwitu rasy Hackney rozpoczął się na początku XIX wieku, kiedy te eleganckie konie zaprzęgowe szybko i pewnie transportowały podróżnych. Wprowadzenie kolei żelaznej zakończyło jednak karierę tych dumnych koni.



    Hackney, który już niemal zupełnie zniknął, obecnie jest traktowany jako atrakcja na konkursach i pokazach koni na całym świecie.



    Pełen temperamentu Hackney ma sprężysty krok. W kłusie wyróżnia się niezwykle wysoką akcją nóg, przy czym kopyta są wyrzucane do przodu budzącym uznanie łukowatym ruchem. W pełnym biegu konie te wydają się unosić nad ziemią.



    Z rasy Hackney pod koniec XIX wieku z pomocą kuca Fell i Welsh rozwinęła się rasa kuca Hackney.

Groningen

    Ten ciężki koń gorącokrwisty (od 165 do 170 w kłębie) był od dawna hodowany w holenderskiej prowincji Groningen, dla gospodarstw rolnych i jako zwierzę zaprzęgowe. Ponieważ zapotrzebowanie na takie prace malało wraz z rozwijającą się motoryzacją, dzięki krzyżowaniu z końmi pełnej i półkrwi angielskiej z Ftancji i Niemiec uzyskano konia w lekkim typie.



    Groningen jest obecnie przede wszystkim silnym, wytrzymałym i wszechstronnym wierzchowcem, który radzi sobie nawet z najcięższymi jeźdźcami. Dużą swobodę ruchów wykazuje szczególnie w kłusie.

Gelderland

    Ten silny, szlachetny koń gorącokrwisty (wzrost od 155 do 163 cm wzrostu) pochodzi prawdopodobnie od koni andaluzyjskich i neapolitańskich, które pod władaniem monarchii habsburskiej dotarły do Holandii.



    W prowincji Gelderland krzyżowano je później przede wszystkim z końmi oldenburskimi, fryzyjskimi i Hackey'ami. Szczególny wpływ na kształtowanie tej rasy miał holsztyński ogier Domberg.



    Gelderland jesst znakomitym koniem zaprzęgowym, którego piękny wygląd uzupełniają wyniosłe, rytmiczne chody oraz wysoko noszony ogon.



    Od połowy lat 50. rasa ta krzyżowana była z końmi pełnej krwi angielskiej, holsztyńskimi, trakenami i anglonormandzkimi, z czego powstał dobry wierzchowiec z talentem do skoków.

Furioso Northstar

    Nazwę temu koniowi nadali jego obydwaj protoplaści. Furioso Northstar pochodzi od ogierów pełnej krwi angielskiej Furioso i Northstar, które sprowadzono w latach 1841 i 1852 do węgierskiej stadniny państwowej Mezohegyes jako reproduktory.



    Najpierw powstały dwie odrębne linie ogierów: linia Furioso, ze skrzyżowania konia pełnej krwi angielskiej, czystej krwi arabskiej i węgierskich klaczy; linia Northstar - z koni pełnej krwi angielskiej i węgierskich klaczy. W 1885 roku połączono obie linie i od tamtej pory mówi się jedynie o Furioso Northstar.



    Furioso Northstar, będący najpierw koniem kawaleryjskim, przez dopływ koni hanowerskich i holsztyńskich stał się obecnie pojętnym i wytrwałym koniem sportowym o dużej swobodzie ruchów we wszystkich trzech chodach. Ma nie tylko wyśmienity talent do ujeżdżenia i skoków, ale sprawdza się także w jeździe rekreacyjnej, w zaprzęgach i na polowaniach. Stadniny koni tej rasy powstały także w Austrii i Niemczech.

Koń fryzyjski

    Skamieniałości dowodzą, że już przed 3000 lat na terenie Fryzji mieszkały prehistoryczne, zimnokrwiste konie. Jak przypuszczają eksperci, konie fryzyjskie (wysokość od 155 do 168 cm w kłębie) pochodzą właśnie od nich. Jednak pierwsza wzmianka o tych silnych i łagodnych koniach pojawia się dopiero w XVI stuleciu, gdy razem z hiszpańskimi siłami zbrojnymi sprowadzono konie iberyjskie i orientalne. Wówczas ten hodowany wzdłuż wybrzeża Morza Północnego koń zrobił furorę swoim talentem do klasycznego ujeżdżenia, co było wynikiem dolewu krwi andaluzyjskiej. Gdy w XVII wieku w Holandii postanowiono wyhodować kłusaka wyścigowego, to właśnie fryzyjski harddraver (kłusak szybki) miał swój udział w jego rozwoju.



    Później tej niegdyś cenionej rasy, która jest obecnie uznawana przez Fryzów za ważną część ich kultury, zapadła cisza. Pogłowie "czarnych pereł" gwałtownie spadło. Gdy w 1913 roku w kraju pozostały już tylko trzy reproduktory i rasa zagrożona była wymarciem, z inicjatywy fryzyjskich rolników i hodowców utworzono stowarzyszenie "Het Friesche Parad". Założono nową księgę stadną i wykorzystując spokrewnionego z fryzem konia oldenburskiego, rozpoczęto nową hodowlę. W 1954 roku patronat nad tym stowarzyszeniem objęła holenderska królowa Julianna. Od tej pory koń fryzyjski nosi tytuł konia królewskiego.



    Dzisiejsze konie fryzyjskie, które słyną z pięknego, efektywnego kłusa i miękkich chodów, są ulubieńcami jeźdźców i osób powożących w celach rekreacyjnych.

Freiberger

    Prawdopodobnie powstał z krzyżówki koni normandzkich, orientalnych, do których później dodano krwi koni ardeńskich. Ten niezawodny, silny, ruchliwy i nie za ciężki koń pociągowy (od 150 do 162 cm w kłębie), żyjący w górskich gospodarstwach rolnych szwajcarskiej Jury, w Szwajcarii, a potem także we Francji, był zaprzęgany do dyliżansów.



    Obecnie tego przyjaznego konia o silnym charakterze używa się do manewrowania w trudnym do przebycia terenie, w zaprzęgu i pod siodłem oraz, jako wierzchowca nadającego się dla całej rodziny.

Koń fryderyksborski

    Ten nadzwyczaj ruchliwy i przyjazny koń należy do najstarszych duńskich ras koni. Koń fryderyksborski (od 155 do 165 cm w kłębie) powstał w 1562 roku, w stadninie założonej przez króla Fryderyka II na zamku we Frederiksborg. Na bazie koni andaluzyjskich i neapolitańskich w wiekach XVII i XVIII stworzono jedną z najbardziej pożądanych ras koni. Wykorzystywano je przy okazji pełnych przepychu ceremonii i parad urządzanych na europejskich dworach królewskich. Koń fryderyksborski błyszczał nie tylko na wielkich uroczystościach, lecz także jako koń zaprzęgowy.



    Za panowania Krystiana IV w Danii rasę tę wielokrotnie krzyżowano z ogierami z Turcji, Polski, Maroko, Anglii, Egiptu i Fryzji, ponieważ w modę wchodziło nietypowe umaszczenie. Z powodu przypadkowego dolewu krwi i zwiększonego transportu jakość rasy w XIX zastraszająco spadła. W 1871 roku rozwiązano tę słynną stadninę. Tę niegdyś sławną rasę próbowano zachować wyłącznie w prywatnych stadninach.



    Obecnie koń fryderyksborki ma już niewiele wpsólnego ze swoimi przodkami jest hodowany przede wszystkim na duńskiej wyspie Seeland. Jest koniem wszechstronnie użytkowanym z dużym talentem do skoków.

Kłusak francuski

    Ponieważ we Francji zawody kłusaków są prowadzone nie tylko w kategorii wyścigów wózków dwukołowych (zwanych sulkami), ale także wierzchem, kłusaki francuskie (wzrost od 165 do 170 cm w kłębie) są większe niż kłusaki amerykańskie.



    Protoplastą tej rasy był kłusak rasy Norfolk Young Rattler, który w początkach XIX wieku został sprowadzony do Francji i krzyżowany z klaczami normandzkimi. Później do hodowli wprowadzono krew koni pełnej krwi angielskiej. W 1836 roku, w Cherbourgu odbyły się pierwsze wyścigi kłusaków, mające na celu wyselekcjonowanie najlepszych reproduktorów. Wkrótce ta dyscyplina sportu, prowadzona w zaprzęgach pojedynczych i tandemach, stała się tak popularna, że szybko rozprzestrzeniła się na terenie Francji.



    Dzisiejszy kłusak francuski powstał przez ponowne skrzyżowanie z kłusakami rasy Norfolk, kłusakami amerykańskimi Standardbred i kłusakami orłowskimi. Od 1937 roku księgę stadą uważa się za zamkniętą. Ten wytrzymały i chętny do pracy koń nie ustępuje w długich dystansach rasie American Standardbred, jednak nie osiąga tak dobrej szybkości.

Koń fiordzki

    Konie fiordzkie (do 142 cm w kłębie) są przyzwyczajone do twardych warunków bytowych, tak jak i sami Islandczycy. Kochają życie na wolności i stawiają czoło wiatrom i złej pogodzie. Ponieważ w zimie pokrywa je prawdziwe niedźwiedzie futro, mogą przebywać cały rok na świeżym powietrzu.



    Koń fiordzki, jak wszystkie kuce, należy do zwierząt późno dojrzewających, gdyż kończy swój pełny rozwój w wieku sześciu lat. Jednak wtedy staje się swoistym ubezpieczeniem na życie dla każdego jeźdźća. Łagodny i cierpliwy, wybaczy początkującemu jeźdźcowi jego błędy. Jest oddanym przyjacielem dzieci, a terapeuci cenią tego łagodnie usposobionego norweskiego konia za jego ujmujący charakter przy pracy z chorymi i upośledzonymi ludźmi. Jeźdźcy rekreacyjni popadają w zachwyt, gdy mówią o wytrwałości i pewności chodu tego konia. Rasa ta charakteryzuje się także zdolnościami do skoków.

Koń fiński

 
  W Finlandii od dawna wydajność konia była stawiana o wiele wyżej niż jego wygląd czy pochodzenie. Koń fiński (około 257 cm w kłębie) jest uznawany za najszybszego konia zimnokrwistego na świecie. Od 1907 roku był hodowany jako ciężki koń roboczy, ale od jakiegoś czasu ten trend zmienia się w kierunku konia wszechstronnego.



    Obecnie istnieją trzy różne typy koni fińskich, które różnią się od siebie budową ciała. Jeden z nich był używany przede wszystkim w gospodarce leśniej, do transportu drzew.



    Drugi typ, wykorzystywany do wyścigów kłusaków w lekkich dwukołówkach, zwanych sulkai, osiąga zadziwiające prędkości.




    Trzeci typ, będący spokojnym i przyjemnym wierzchowcem, znajduje wielu miłośników wśród początkujących jeźdźców. Te krzepkie i wytrzymałe konie są niezwykle pokojowe, wytrwałe i łagodne.

Kuc Fell

    Jak spokrewniony z nim kuc Dales, ten zadomowiony od ponad 200 lat w okolicy Cumberland koń (od 142 cm w kłębie) był wykorzystywany do prac rolniczych i transportu ołowiu z kopalni na wybrzeże. Jego geneza wywodzi się jednak już od kuców celtyckich.



    Od kiedy w 1898 roku założono księgę stadną, a w 1900 roku założono stowarzyszenie "Fell Pony Society", do rasy tej nie wprowadzono żadnej obcej krwi. Ten mocny i zwinny kuc jest pełen temperamentu, chętny do pracy, wykazuje talent do skoków. Jest wytrwałym i przyjemnym kucem wierzchowym i rekreacyjnym. Chętnie wykorzystuje się go do hipoterapii.

Falabella

    Falabella, ze swoim maksymalnym wzrostem do 76 cm w kłębie, jest najmniejszym koniem na świecie. Chociaż rasa ta powstała dopiero przed 100 laty na ranczo Recreo de Rocka rodziny Falabella, wArgentynie, niewiele wiadomo na temat jej historii. Prawdopodobnie dziadek rodziny Falabella znalazł w pobliżu Buenos Aires konia pełnej krwi angielskiej, o skarłowaciałej budowie ciała. Zatrzymał to zwierzę dla swojej córki, a następnie krzyżował go razem z klaczami różnych ras. Gen małego wzrostu został odziedziczony. Źrebaki pozostały znacznie mniejsze niż ich matki. Z biegiem czasu krzyżowano je z najmiejszymi z kuców szetlandzkich. Koniki Falabella nie wyglądają jak kuce, lecz konie w miniformie. Ponieważ wraz ze zmiejszeniem wzrostu ubyło im siły, nie można na nich jeździć. W Ameryce Północnej jest traktowany jako zwierzę domowe, do towarzystwa i jako kuc zaprzęgowy do małych wózków. Rzeczą zdumiewającą jest to, że ciąża u tych "koników-zabawek" trwa dwa miesiące dłużej niż u innych koni. Poza tym mają dwa żebra i dwa kręgi mniej. Im mniejsze są te koniki, tym wyższa jest ich cena. Za szczególnie małe egzemplarze w USA płaci się do 15 000 euro.