Zamierzchłych czasów sięga także wykorzystywanie koni w celach rozrywkowych - sprawdzanie, czyj koń jest szybszy - mój, czy sąsiada. Starożytni Grecy podnieśli wyścigi jeźdźców w siodłach i zaprzęgach do rangi dyscypliny olimpijskiej. Również w starożytnym Rzymie władcy zabawiali lud widowyskami i wyścigami wozów z zaprzęgami dwu i czterokołowymi. Szybkość była też celem hodowli koni w Anglii, gdy przed ponad trzystu laty skrzyżowano najszybsze klacze z arabami i stworzono konia pełnej krwi angielskiej.
Obecnie koń jest nie tylko partnerem w licznych dyscyplinach jeździeckich, ale przede wszystkim towarzyszem człowieka w wolnym czasie. Ogólnym celem hodowli jest szlachetny, kalibtowy i prawidłowo zbudowany wierzchowiec o wydajnych, pełnych równowagi i elastyczności ruchach, który ze względu na swój temperament i charakter nadaje się do wszelkiego rodzaju jazdy. Ponieważ wewnątrz "ram ustawodawczych" organ nadzorujący hodowlę poszczególnych ras koni sam stala cele szczegółowe hodowli, między poszczególnymi rasami koni powstają znaczne różnice w cechach budowy ciała.
Zależy to oczywiście od wymagań danej dyscypliny, do której dostosowuje się hodowlę. Podczas badań stwierdzono, że konie tresowane do konkursów skoków przez przeszkody różnią się znacznie od zwierząt startujących w konkursach WKKW lub ujeżdżeniowych. Konie wykorzystywane do skoków są większe i dłuższe, mają szersze biodra, głębszą i większą w obwodzie klatkę piersiową. Różnice między końmi wszechstronnymi a ujeżdżeniowymi są znacznie subtelniejsze. Do skoków nadają się konie wysokie, o długiej linii i dobrym kalibrze, np. konie hanowerskie, natomiast do ujeżdżenia i WKKW szczególne predyspozycje mają takie rasy, jak konie pełnej krwi angielskiej lub konie trakeńskie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz