Furioso Northstar

    Nazwę temu koniowi nadali jego obydwaj protoplaści. Furioso Northstar pochodzi od ogierów pełnej krwi angielskiej Furioso i Northstar, które sprowadzono w latach 1841 i 1852 do węgierskiej stadniny państwowej Mezohegyes jako reproduktory.



    Najpierw powstały dwie odrębne linie ogierów: linia Furioso, ze skrzyżowania konia pełnej krwi angielskiej, czystej krwi arabskiej i węgierskich klaczy; linia Northstar - z koni pełnej krwi angielskiej i węgierskich klaczy. W 1885 roku połączono obie linie i od tamtej pory mówi się jedynie o Furioso Northstar.



    Furioso Northstar, będący najpierw koniem kawaleryjskim, przez dopływ koni hanowerskich i holsztyńskich stał się obecnie pojętnym i wytrwałym koniem sportowym o dużej swobodzie ruchów we wszystkich trzech chodach. Ma nie tylko wyśmienity talent do ujeżdżenia i skoków, ale sprawdza się także w jeździe rekreacyjnej, w zaprzęgach i na polowaniach. Stadniny koni tej rasy powstały także w Austrii i Niemczech.

Koń fryzyjski

    Skamieniałości dowodzą, że już przed 3000 lat na terenie Fryzji mieszkały prehistoryczne, zimnokrwiste konie. Jak przypuszczają eksperci, konie fryzyjskie (wysokość od 155 do 168 cm w kłębie) pochodzą właśnie od nich. Jednak pierwsza wzmianka o tych silnych i łagodnych koniach pojawia się dopiero w XVI stuleciu, gdy razem z hiszpańskimi siłami zbrojnymi sprowadzono konie iberyjskie i orientalne. Wówczas ten hodowany wzdłuż wybrzeża Morza Północnego koń zrobił furorę swoim talentem do klasycznego ujeżdżenia, co było wynikiem dolewu krwi andaluzyjskiej. Gdy w XVII wieku w Holandii postanowiono wyhodować kłusaka wyścigowego, to właśnie fryzyjski harddraver (kłusak szybki) miał swój udział w jego rozwoju.



    Później tej niegdyś cenionej rasy, która jest obecnie uznawana przez Fryzów za ważną część ich kultury, zapadła cisza. Pogłowie "czarnych pereł" gwałtownie spadło. Gdy w 1913 roku w kraju pozostały już tylko trzy reproduktory i rasa zagrożona była wymarciem, z inicjatywy fryzyjskich rolników i hodowców utworzono stowarzyszenie "Het Friesche Parad". Założono nową księgę stadną i wykorzystując spokrewnionego z fryzem konia oldenburskiego, rozpoczęto nową hodowlę. W 1954 roku patronat nad tym stowarzyszeniem objęła holenderska królowa Julianna. Od tej pory koń fryzyjski nosi tytuł konia królewskiego.



    Dzisiejsze konie fryzyjskie, które słyną z pięknego, efektywnego kłusa i miękkich chodów, są ulubieńcami jeźdźców i osób powożących w celach rekreacyjnych.

Freiberger

    Prawdopodobnie powstał z krzyżówki koni normandzkich, orientalnych, do których później dodano krwi koni ardeńskich. Ten niezawodny, silny, ruchliwy i nie za ciężki koń pociągowy (od 150 do 162 cm w kłębie), żyjący w górskich gospodarstwach rolnych szwajcarskiej Jury, w Szwajcarii, a potem także we Francji, był zaprzęgany do dyliżansów.



    Obecnie tego przyjaznego konia o silnym charakterze używa się do manewrowania w trudnym do przebycia terenie, w zaprzęgu i pod siodłem oraz, jako wierzchowca nadającego się dla całej rodziny.

Koń fryderyksborski

    Ten nadzwyczaj ruchliwy i przyjazny koń należy do najstarszych duńskich ras koni. Koń fryderyksborski (od 155 do 165 cm w kłębie) powstał w 1562 roku, w stadninie założonej przez króla Fryderyka II na zamku we Frederiksborg. Na bazie koni andaluzyjskich i neapolitańskich w wiekach XVII i XVIII stworzono jedną z najbardziej pożądanych ras koni. Wykorzystywano je przy okazji pełnych przepychu ceremonii i parad urządzanych na europejskich dworach królewskich. Koń fryderyksborski błyszczał nie tylko na wielkich uroczystościach, lecz także jako koń zaprzęgowy.



    Za panowania Krystiana IV w Danii rasę tę wielokrotnie krzyżowano z ogierami z Turcji, Polski, Maroko, Anglii, Egiptu i Fryzji, ponieważ w modę wchodziło nietypowe umaszczenie. Z powodu przypadkowego dolewu krwi i zwiększonego transportu jakość rasy w XIX zastraszająco spadła. W 1871 roku rozwiązano tę słynną stadninę. Tę niegdyś sławną rasę próbowano zachować wyłącznie w prywatnych stadninach.



    Obecnie koń fryderyksborki ma już niewiele wpsólnego ze swoimi przodkami jest hodowany przede wszystkim na duńskiej wyspie Seeland. Jest koniem wszechstronnie użytkowanym z dużym talentem do skoków.

Kłusak francuski

    Ponieważ we Francji zawody kłusaków są prowadzone nie tylko w kategorii wyścigów wózków dwukołowych (zwanych sulkami), ale także wierzchem, kłusaki francuskie (wzrost od 165 do 170 cm w kłębie) są większe niż kłusaki amerykańskie.



    Protoplastą tej rasy był kłusak rasy Norfolk Young Rattler, który w początkach XIX wieku został sprowadzony do Francji i krzyżowany z klaczami normandzkimi. Później do hodowli wprowadzono krew koni pełnej krwi angielskiej. W 1836 roku, w Cherbourgu odbyły się pierwsze wyścigi kłusaków, mające na celu wyselekcjonowanie najlepszych reproduktorów. Wkrótce ta dyscyplina sportu, prowadzona w zaprzęgach pojedynczych i tandemach, stała się tak popularna, że szybko rozprzestrzeniła się na terenie Francji.



    Dzisiejszy kłusak francuski powstał przez ponowne skrzyżowanie z kłusakami rasy Norfolk, kłusakami amerykańskimi Standardbred i kłusakami orłowskimi. Od 1937 roku księgę stadą uważa się za zamkniętą. Ten wytrzymały i chętny do pracy koń nie ustępuje w długich dystansach rasie American Standardbred, jednak nie osiąga tak dobrej szybkości.

Koń fiordzki

    Konie fiordzkie (do 142 cm w kłębie) są przyzwyczajone do twardych warunków bytowych, tak jak i sami Islandczycy. Kochają życie na wolności i stawiają czoło wiatrom i złej pogodzie. Ponieważ w zimie pokrywa je prawdziwe niedźwiedzie futro, mogą przebywać cały rok na świeżym powietrzu.



    Koń fiordzki, jak wszystkie kuce, należy do zwierząt późno dojrzewających, gdyż kończy swój pełny rozwój w wieku sześciu lat. Jednak wtedy staje się swoistym ubezpieczeniem na życie dla każdego jeźdźća. Łagodny i cierpliwy, wybaczy początkującemu jeźdźcowi jego błędy. Jest oddanym przyjacielem dzieci, a terapeuci cenią tego łagodnie usposobionego norweskiego konia za jego ujmujący charakter przy pracy z chorymi i upośledzonymi ludźmi. Jeźdźcy rekreacyjni popadają w zachwyt, gdy mówią o wytrwałości i pewności chodu tego konia. Rasa ta charakteryzuje się także zdolnościami do skoków.

Koń fiński

 
  W Finlandii od dawna wydajność konia była stawiana o wiele wyżej niż jego wygląd czy pochodzenie. Koń fiński (około 257 cm w kłębie) jest uznawany za najszybszego konia zimnokrwistego na świecie. Od 1907 roku był hodowany jako ciężki koń roboczy, ale od jakiegoś czasu ten trend zmienia się w kierunku konia wszechstronnego.



    Obecnie istnieją trzy różne typy koni fińskich, które różnią się od siebie budową ciała. Jeden z nich był używany przede wszystkim w gospodarce leśniej, do transportu drzew.



    Drugi typ, wykorzystywany do wyścigów kłusaków w lekkich dwukołówkach, zwanych sulkai, osiąga zadziwiające prędkości.




    Trzeci typ, będący spokojnym i przyjemnym wierzchowcem, znajduje wielu miłośników wśród początkujących jeźdźców. Te krzepkie i wytrzymałe konie są niezwykle pokojowe, wytrwałe i łagodne.