Kuc dales i fell

     Obie rasy kuców z północnej Anglii, zarówno dales, jak i fell, znalazły sie na liście organizacji Rare Breeds Survival Trust, ten pierwszy jako "zasługujący na szczególna opiekę", ten drugi jako "zagrożony". Kuc fell, który pojawia się już w czasach rzymskich, wykorzystywany był do ciągnięcia pojazdów i innych celów transportowych. Wykorzystywali go również cystersi i to chyba oni wprowadzili siwe umaszczenie, gdyż biały oznaczał, ze zwierze należy do klasztoru. Inne dość często spotykane maści to kara, skarogniada i gniada. Silny i odporny, aczkolwiek mierzący mniej niż 14 dłoni, kuc fell jest obecnie używany pod siodło, w zaprzęgu i do pracy na roli. Pożyteczny jest również przy pracach leśnych, np. zrywce drewna, gdyż jego zwrotność i pewność kroku sprawiają, ze potrafi się poruszać po zalesionych stokach, które są zbyt strome dla traktorów.
     Kuce dales były bardzo cenione do pracy na roli. Z uwagi na zdolności używano ich do ciągnięcia ciężkich ładunków ołowiu z kopalń przez trudne, niegościnne tereny do portów na północnym wschodzie. Były też wykorzystywane przez armię jako górskie kuce juczne dla potrzeb artylerii.
     Nieco wyższego wzrostu niż fell, kuc dales ma niezwykle wygodne chody, które czynią go idealnym kucem pod siodło i do zaprzęgu. Do jego hodowli użyto tez krwi welsh cob i konia clydesdale, a wpływ tego ostatniego przejawia się sporadycznie w pojawianiu się siwych dales, chociaż dominująca maścią jest kara. Krew welsh cob - która związala się z ta rasa około stu lat temu za pośrednictwem ogiera imieniem Comet - sprawia, ze kuca dales wciąż zachowują swoje wspaniale chody.
     Jego wczesnych początków należy prawdopodobnie szukać wśród koni fryzyjskich, do ktorych podobienstwo nadal jest widoczne. Kuc dales ma urodziwa glowe, osadzona na stosunkowo krotkiej i grubej u nasady szyi, oraz mocne, muskularne cialo. Bujna grzywa i ogon tego konia znajduja swoje odpowiedniki w bujnych szczotkach pecinowych, zdobiacych dolna partie nog. Przyjacielska i ulegla natura sprawia, ze jest on idealnym wierzchowcem dla dziecka, zas jego sila pozwala mu z latwoscia niesc rowniez doroslego jezdzca.

W gwoli wyjasnienia - pisane to jest na tablecie, ale nie mam dostepu do kompa, a chcialam sobie popisac bloga... 
\/ - to jest... Cudzyslow, ktorego w klawiaturze tabletowej nie ma. Bezsens... No dobra, w kazdym razu... 
Bledy takie jak brak polskich znakow czy uzupelnienia cudzyslowia uzupelnie juz na kompie. Milego dnia/wieczoru czy kiedy to czytacie :P POŁOWA ZA NAMI, WIĘCEJ PÓŹNIEJ XD

Kuc connemara

   Connemara jest kolejną miejscową rasą, która daje niezwykle dobre kuce pod siodło zarówno dla dorosłych, jak i dla dzieci. Rasa ta wzięła swoją nazwę od dzikiego obszaru na zachodnim wybrzeżu Irlandii i jest jedyną lokalną rasą kuców w tym kraju. Jej poprzednik, irish hobby, wraz z kucem galloway odegrał istotną rolę w powstaniu koni pełnej krwi angielskiej, a connemara skorzystały później na domieszce krwi arabskiej oraz, co jest dość zaskakujące, zimnokrwistych koni clydesdale. Wpływ krzyżówek orientalnych można dostrzec w urodziwej głowie connemara. Następnie kuc walijski i konie pełnej krwi angielskiej przyczyniły się również do ulepszenia tej rasy, która zdobyła sobie opinię jednej z najlepszych ras kuców na świecie.
     Najpowszechniej spotykanym umaszczeniem było bułane z czarnymi odmianami i ciemną pręgą grzbietową, ale współcześnie większość connemara jest siwa, aczkolwiek gniade i skarogniade też są akceptowane. Wywodzące się z dzikich, błotnistych moczarów Irlandii, connemara są niesłychanie odporne, mają prawidłowo ukształtowane nogi i zdrowe kopyta, co sprawia, że są dobrymi skoczkami.
 

New Forest

    Jeżeli wierzchowiec, którego szukasz, ma być pierwszym kucem dla twojego dziecka, trudnoci będzie znaleźć lepszego niż kuc new forest. Te inteligentne kuce, o miłej, przyjacielskiej naturze, chętne do współpracy są również pojętne i pewnie stawiają nogi na trudnym terenie.
     Do rozwoju rasy w znacznym stopniu przyczyniły się wpływy z zewnątrz; już w trzynastym stuleciu kuce te, jak odnotowano, zamieszkiwały tereny Forest w Hampshire, a wiadomo też, że folblut Marske - z którego krwi pochodzi wielki Eclipse - krył w osiemnastym wieku również klacze forest. W dziewiętnastym stuleciu dodano do tej mieszanki krwi arabskiej i berberyjskiej. W latach 1918-1919 ogier Field Marshall, kuc wykorzystywany do gry w polo, stanowił klacze w Forest, przyczyniając się do rozwoju tej rasy. Wiele czołowych kuców odnoszących sukcesy w dyscyplinie ujeżdżenia ma w sobie krew new forest.
     New forest, krzepkie, szybko adaptujące się zwierzę, cechuje się długim krokiem i niską akcją nóg oraz płynnym galopem, co sprawia, że jest poszukiwanym kucem pod siodło. Górna granica wzrostu wynosi 14,2 dłoni, co oznacza, że kuc new forest może bez problemu dźwignąć dorosłego jeźdźca.

Kuc dartmoor

     Sąsiad kuca exmoor, kuc dartmoor, mieszkaniec środkowego i południowego Devonu, jest również rasą zagrożoną wyginięciem. Ten niewielki kuc został niemalże doszczętnie wytępiony podczas drugiej wojny światowej.
     Uważa się, że jego początków należy szukać wśród koni old devon pack horse (starodawny koń juczny z Devon) i wśród kuców noszących śmieszną nazwę cornish goonhilly [co anglosaskim czytelnikom kojarzy się z grupą komików The Goons], aczkolwiek obie te rasy są już wymarłe. Z upływem czasu kuca dartmoor "udoskonaliła" domieszka zarówno krwi walijskiej, jak i arabskiej, ale krzyżówka z szetlandem, której celem było wyhodowanie kuca do pracy w kopalniach, miała dla tej rasy wręcz katastrofalne skutki.
     Byłoby tragicznie, gdyby pogodzono się z wyginięciem kuca dartmoor, gdyż jego wygodne chody i uległa natura sprawiają, że jest znakomitym kucem wierzchowym, a gdy skrzyżuje się go z folblutem lub arabem, otrzymamy doskonałego konia wszechstronnie użytkowego. Ma on twarde, zdrowe kopyta i wyrazistą, niską akcję nóg, co sprawia, że jest cudownym kucem dla dzieci. Gniade, skarogniade lub kare kuce czystej krwi dartmoor mają niewiele białych odmian lub też są ich całkowicie pozbawione.

Kuc Exmoor

    Anielsko słodki i zarazem bardzo bezczelny, kuc swoim wdziękiem i charyzmą potrafi podbić serce najmniejszego dziecka i każdego dorosłego. Inteligentny, sprytny, pomysłowy, a także niezwykle miły i przyjacielski, kuc doskonale wie, jak postawić na swoim - a my ciągle mu na to pozwalamy.
    Świat jest wielkim tyglem, w którym mieszają się rasy kuców, a w ich rodowodach pojawia się zarówno koń arabski, jak i iberyjski. Niemniej jednak to w Wielkiej Brytanii żyją niektóre z najstarszych i najbardziej cenionych ras - dziewięć krajowych ras angielskich cieszy się poważaniem na całym świecie, a kuce z tych rodów są eksportowane do niemal wszystkich krajów.
    Na przykład rasa exmoor pony, mieszkająca wśród wrzosowisk Exmoor na pograniczu północnego Devonu i zachodniego Somerset, pojawia się już w księdze Domesday Book, powstałej w 1085 r. Uważa się, że jej początki sięgają jeszcze celtyckich kuców epoki plejstocenu, ale również krew hiszpańska występuje w tym rodowodzie. W roku 1815 ogier znany jako Katerfelto biegał po wrzosowiskach. Chociaż został pochwycony, nie udało się ustalić, jakie było jego pochodzenie. Był maści bułanej, z ciemnymi odmianami i wyraźną pręgą grzbietową. Bułane konie są czasami widywane na wrzosowiskach Exmoor po dziś dzień i maść ta, wraz z gniadą i skarogniadą, należy do jedynych dopuszczalnych u tej rasy.





     Obdarzony ogromnym wdziękiem, współczesny koń exmoor jest krępym, dzielnym, małym stworzeniem z ładną głową i wyraźnie pobielonymi, jakby przyprószonymi mąką, chrapami. Cechują go tzw. żabie oczy, dobrze osłonięte przed panującą często na wrzosowiskach niepogodą. Prowadząc półdziki tryb życia, chociaż niektóre stada mają swoich właścicieli, kuce te są często nieufne w stosunku do ludzi i denerwują się na widok psów, które być może wywołują u nich atawistyczny lęk przed watahą wilków.
     Inną szczególną cechą tej rasy jest stercząca, gęsta, wachlarzowatego kształtu kępa włosów u nasady ogona, która daje ochronę przed deszczem i śniegiem. U rasy tej widać również zaczątki siódmego zęba trzonowego, czego nie spotyka się u żadnych innych koniowatych.
     Kuc exmoor, pomimo całej swej siły i uporu, jest dobrym wierzchowcem dla dzieci i jest generalnie obdarzony miłym, przyjacielskim usposobieniem. Niestety, kuc exmoor znajduje się obecnie na liście organizacji Rare Breeds Survival Trust jako rasa zagrożona.

Morgan

   Koń rasy Morgan jest najstarszy spośród wszystkich linii amerykańskich. Absolutnie wyjątkowe jest to, że można prześledzić pochodzenie tej rasy aż do jednego konia - pierwotnie nazwanego Figure, ale nazwanego później, po śmierci właściciela, od jego imienia Justin Morgan. Koń ten urodził się około 1790 r. i został nabyty przez swego przyszłego pana, po którym miał odziedziczyć imię i nazwisko, jako dwulatek. Chociaż mierzył zaledwie 14 dłoni, był niesłychanie mocny i zdołał przekazać swemu potomstwu niezwykle silne geny: moc, wytrzymałość i wyrazisty ruch o wysokiej akcji kończyn.
    Jego rodowód nie jest znany, chociaż są teorie mówiące, że jego ojcem był folblut, koń fryzyjski lub welsh cob. Jakiekolwiek by były korzenie koni morgan, są to niewielkie, wytrzymałe konie o przyjacielskiej naturze, które wywarły znaczny wpływ na powstające później w Ameryce rasy.


 

Pinto

    Nigdzie indziej na świecie konie typu paint - formalnie nazywane pinto - nie są traktowane jako rasa, lecz tylko jako konie o określonym umaszczeniu. Status rasy zyskały jedynie w Ameryce i został im on przyznany stosunkowo niedawno, gdyż za rasę zostały uznane w 1963 r. Koń ten otrzymał swoją nazwę od hiszpańskiego słowa pintado, "pomalowany", i jest to trafny przymiotnik.
     Mówiąc o nim, używa się też określeń overo lub tobiano. Overo, z ciemną sierścią i białymi plamkami o postrzępionych brzegach, jest najczęściej spotykany w Ameryce Południowej, podczas gdy tobiano jest biały, z dużymi ciemnymi plamami o wyraźnych konturach i widuje się go zwłaszcza w Ameryce Północnej. Na ogół mierzy 15 - 16 dłoni.

Tennessee walking horse

   Tennessee walking horse został tak nazwany z racji swego płynnego, posuwistego chodu [zwanego toltem lub przez niektórych złamanym inochodem], którym może się poruszać z szybkością do dziewięciu mil (czternastu i pół kilometra) na godzinę. Ten potomek koni hiszpańskich ma także krew folblutów, koni morgan i rasy american saddlebred i potrafi zademonstrować trzy niezwykłe chody: płaski, posuwisty stęp, tolt oraz płynny, wygodny galop. Wszystkie te trzy chody są, podobnie jak w przypadku konia paso, raczej wrodzone niż nabyte. Mówi się o koniach tej rasy, że "jeśli jeździłeś na jednym, jutro kupisz takiego samego", a to z racji właśnie tych niesłychanie wygodnych chodów. Koń ten cieszył się szczególną popularnością wśród plantatorów z Południa, którzy wykorzystywali go jako znakomity środek transportu, gdy wyruszali na objazd swoich pól.
    Kościsty, mocno związany, o przeciętnej urodzie tennessee walking horse ma zrównoważony temperament i jest idealnym koniem dla całej rodziny lub dla początkujących bądź też nerwowych jeźdźców. U tej rasy można spotkać wszystkie rodzaje maści, ale najpopularniejsze są kara i kasztanowata.

Peruwiański paso

Paso fino z Portotyko
jest blisko spokrewniony
z peruwiańskim paso peruviano,
który wywodzi się od koni hiszpańskich
przywiezionych do Nowego Świata przez
Francisca Pizarra. 

   Peruwiański paso i spokrewniony z nim paso fino są uderzająco podobne do swoich andaluzyjskich kuzynów i równie ładne, jeśli nie ładniejsze. Tak jak amerykański koń wierzchowy, american saddlebred oraz tenessee walking horse, konie te posiadają umiejętność poruszania się charakterystycznymi, rzadko spotykanymi u innych ras, chodami. Słowo: paso oznacza krok. Peruwiański paso rozwijał się początkowo w Peru i pochodził od koni przywiezionych przez hiszpańskiego konkwistadora Francisca Pizarra. Uważa się, że jest on w jednej czwartej koniem andaluzyjskim, a w trzech czwartych berberyjskim. Paso fino to spokrewniona z nim rasa z Portoryko.





  

 Hodowany z zastosowaniem ostrej selekcji przez okres ponad trzystu lat, koń paso ma, jako najbardziej charakterystyczną dla siebie cechę, słynny inochód [polegający na jednostronnym i jednoczesnym stawianiu pary nóg]. Praca przednich nóg jest bardzo wysoka i wyrazista, podczas gdy silne tylne nogi i obniżony zad dają impuls do ruchu do przodu.
    Inchód u koni paso występuje w trzech odmianach - paso fino to ruch w zebraniu, z fazą zawieszenia, paso corto jest wygodnym chodem podróżnym, a paso largo to wyciągnięty, szybki inochód, którym koń ten może poruszać się na określonym dystansie, a który jest wręcz nieprawdopodobnie wygodny dla jeźdźca. Paso nie jest dużym koniem, na ogół mierzy pomiędzy 14 a 15 dłońmi, ale jest odważny i niezwykle wytrzymały, potrafi biec ze stałą szybkością jedenastu mil (siedemnastu i pół kilometra) na godzinę w surowym, trudnym terenie, jaki często spotykany jest w jego ojczyźnie.
    Paso fino z Portoryko ma te same chody, które również u niego są naturalne - raczej odziedziczone niż wyuczone. Charakterystyczne chody zobaczyć można również u dwóch innych amerykańskich ras: american saddlebred i tennessee walkin horse.

American Saddlebred

   



    Amerykański koń wierzchowy, american saddlebred, został nazwany "supergwiazdą pokazów" i łączy on widowiskowe, jedyne w swoim rodzaju chody ze wspaniałą prezentacją. Pierwotnie określana jako Kentucky Saddler (koń wierzchowy z Kentucky), rasa ta opiera się na dwóch inochodźcach: kanadyjskim oraz narragansett.
    Ten uderzająco piękny, a zarazem wykorzystywany na wiele sposobów koń przywodzi na myśl angielskiego hackneya, a to dzięki swojej widowiskowej, wysokiej akcji nóg. Jest zarówno znakomitym koniem zaprzęgowym, jak i gwiazdą pokazów. Hodowany głównie w hrabstwie Blue Grass w Kentucky, koń ten skorzystał też na domieszce pełnej krwi angielskiej.
    American saddlebred jest czasami nazywany "najbardziej niezrozumianą rasą Ameryki", a swoją złą prasę zawdzięcza bez wątpieniu w jakiejś części sztucznemu wizerunkowi ukształtowanemu przez pokazy: konia z wysoko odsadzonym pióropuszem ogona i przesadnie długimi nogami. Ale jest to niesłychanie urodziwy koń, o zdumiewających chodach, co w przypadku poruszającego się aż pięcioma chodami american saddlebred oznacza również specjalny chód czterotaktowy oraz bardzo szybko inochód z wysoką akcją przednich nóg.