Kuc szetlandzki

    Nie ma wielu miejsc, które byłyby bardziej niegościnne niż Wyspy Szetlandzkie u wybrzeży Szkocji. Odporność lokalnej rasy jest legendarna, podobnie jak jej siła - pound for pound. Uważa się, że kuc szetlandzki, proporcjonalnie do swojej masy, jest najsilniejszym ze znanych koni. Szetlandy są bardzo starą rasą i, jak się sądzi, bliskie więzy łączą je z kucami ze Skandynawii, które mogły dotrzeć na szkockie wyspy, zanim te obszary zostały oddzielone wodą około 8000 r. p.n.e. Aczkolwiek mogły na nie wywrzeć wpływ kuce celtyckie, przybyłe do Szkocji w drugim i trzecim stuleciu naszej ery, wygląd szetlanda w późniejszych stuleciach prawdopodobnie niewiele się zmienił.
   Szetland ma małą zgrabną głowę, z ładnie ukształtowanymi uszami i szerokim czołem, świadczącym o dziedzicznej w tej rasie inteligencji. Jego obszerne nozdrza pozwalają powietrzu ogrzać się, zanim dotrze ono do płuc. Jest to cecha, którą często spotyka się u koni z północnych szerokości geograficznych, a doskonale nieprzemakalne podwójne futro, jakie szetlandy noszą zimą, doskonale chroni je przed wiatrem i deszczem.
    The Shetland Pony Studbook Society, organizacja, która ustanawia standardy rasy dla kuców zarejestrowanych w księdze stadnej, dzieli je na kuce "miniaturki", nie wyższe w kłębie niż trzydzieści cztery cale, i "standardowe", mające od trzydziestu czterech do czterdziestu dwóch cali, co jest już górną granicą wzrostu. Dopuszczalne jest dowolne umaszczenie, włącznie z kasztanowato-, gniado- i karo-srokatym, z wyjątkiem tarantowatego.

Kuc Highland

     Szkocki kuc highland jest rasą, której początków, jak się uważa, należy szukać wśród wiekowego gatunku kuców forest, które stały się też podstawą dla stworzenia rasy fryzyjskej. Wyróżniamy dwa typy highlanda, jednym był mniejszy kuc z Wysp Zachodnich, a drugim - większy i cięższy kuc zamieszkujący ląd stały. Obecnie oba te typy uległy połączeniu i różnice pomiędzy nimi zanikły, z wyjątkiem półdzikiego stada z odległej wyspy Rhum. Należące do niego zwierzęta są mniejsze i zachowują dawne warianty bułanego umaszczenia swojej rasy, zmieniające się od maści izabelowatej do siwej, myszatej i żółtawego odcienia brązu, zwanego niekiedy maścią jelenią. Obecnie wśród kuców highland widuje się większość jednolitych maści - włącznie z uderzająco żywym czerwonawym odcieniem maści ciemnokasztanowatej - zazwyczaj z pręgą grzbietową i poprzecznym prążkowaniem na nogach. Ładna głowa o sympatycznym wyrazie, z małymi uszami i dużymi, życzliwie spoglądającymi oczami, ukazuje wpływ araba. Kuc highland ma długą szyję z dosyć wyraźnie zarysowanym grzebieniem szyjnym, krótko związany, silny grzbiet i muskularny zad.
   Ukształtowany przez surowy klimat, highland stał się odpornym i wytrzymałym kucem, który może wykonać niemal każde zadanie. Szkoccy wieśniacy wykorzystują go pod siodło, do zaprzęgu, do dźwigania juków i do pracy na roli, a jego wytrzymałość i zrównoważone usposobienie powodują, że jest wciąż poszukiwany przez myśliwych, tropiących jelenie na szkockich wzgórzach. Wielkoduszna natura kuca highland sprawia, że jest doskonałym, wszechstronnym użytkowym koniem - a krzyżówka z folblutem daje wspaniałe huntery do konnych polowań.