Nie ma wielu miejsc, które byłyby bardziej niegościnne niż Wyspy Szetlandzkie u wybrzeży Szkocji. Odporność lokalnej rasy jest legendarna, podobnie jak jej siła - pound for pound. Uważa się, że kuc szetlandzki, proporcjonalnie do swojej masy, jest najsilniejszym ze znanych koni. Szetlandy są bardzo starą rasą i, jak się sądzi, bliskie więzy łączą je z kucami ze Skandynawii, które mogły dotrzeć na szkockie wyspy, zanim te obszary zostały oddzielone wodą około 8000 r. p.n.e. Aczkolwiek mogły na nie wywrzeć wpływ kuce celtyckie, przybyłe do Szkocji w drugim i trzecim stuleciu naszej ery, wygląd szetlanda w późniejszych stuleciach prawdopodobnie niewiele się zmienił.Szetland ma małą zgrabną głowę, z ładnie ukształtowanymi uszami i szerokim czołem, świadczącym o dziedzicznej w tej rasie inteligencji. Jego obszerne nozdrza pozwalają powietrzu ogrzać się, zanim dotrze ono do płuc. Jest to cecha, którą często spotyka się u koni z północnych szerokości geograficznych, a doskonale nieprzemakalne podwójne futro, jakie szetlandy noszą zimą, doskonale chroni je przed wiatrem i deszczem.
The Shetland Pony Studbook Society, organizacja, która ustanawia standardy rasy dla kuców zarejestrowanych w księdze stadnej, dzieli je na kuce "miniaturki", nie wyższe w kłębie niż trzydzieści cztery cale, i "standardowe", mające od trzydziestu czterech do czterdziestu dwóch cali, co jest już górną granicą wzrostu. Dopuszczalne jest dowolne umaszczenie, włącznie z kasztanowato-, gniado- i karo-srokatym, z wyjątkiem tarantowatego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz