Kuc kaspijski

    

    Podobnie jak rasa islandzka, rasa kaspijska - choć wzrostu pomiędzy 10 a 12 dłońmi - to bardziej małe konie niż kuce. Ta starożytna rasa - zamieszkująca obszar wokół Kaukazu i Morza Kaspijskiego, tereny dawnej Persji - uważana była za wymarłą, aż w 1965 r. znaleziono kilku jej przedstawicieli ciągnących wózki w północnym Iranie.




    Uważa się, że był on odległym przodkiem araba i ma wiele charakterystycznych cech arabskich "w miniaturze", włączając w to wklęsły profil i niewielkie, zgrabne uszy. Ma głowę porośniętą delikatnym, jedwabistym włosem i duże, czyste oczy, ale rasa ta chronologicznie wyprzedza konia arabskiego o około trzy tysiące lat. Kuc kaspijski jest szczupłej budowy, z silną, ukośną łopatką. Jego grzbiet jest krótko związany,a bujny ogon noszony bardzo wysoko, podobnie jak u araba. Najczęściej widywanymi maściami są: gniada, skarogniada i siwa, ale kare i izabelowate też niekiedy się spotyka. Ma dobry kościec, a jego kości mają dużą gęstość. Kopyta są bardzo mocne, owalnego kształtu. Kuc kaspijski całym swoim wyglądem potwierdza doskonałą jakość swojej rasy.
    Choć pełen wigoru i energii, jest też chętny i uległy, a jego niezwykłe zdolności skokowe sprawiają, że jest doskonałym wierzchowcem dla dzieci. Kuc kaspijski ma długi, płynny ruch i potrafi dotrzymać kroku przeciętnemu koniowi w każdym chodzie z wyjątkiem pełnego galopu. Jest też silny, zatem doskonale sprawdza się w zaprzęgu.

Konie fiordzkie

    Norweski mały koń z fiordów, zwany fiordingiem, który był zwykle wykorzystywany do prac leśnych, wywarł być może pewien wpływ na konia islandzkiego, podobnego w typie, gdy wojownicy wikingów zabierali go na swoje wyprawy po Skandynawii. Wykazuje on znaczne podobieństwo do historycznego dzikiego konia Przewalskiego, które przejawia się w jego bułanym umaszczeniu z ciemną pręgą grzbietową i poprzecznym prążkowaniem na nogach, oraz w jego szorstkiej, sterczącej sztywno grzywie.

Konie islandzkie

    Dla mieszkańców Islandii ich krajowa rasa nigdy nie była rasą kuców, choć zwierzęta te niewiele przekraczają 13 dłoni; zawsze określano je mianem icelandic horse, konia islandzkiego. Uważa się, że konie zostały po raz pierwszy przywiezione do Islandii w pierwszym stuleciu n.e. przez wikingów, którzy osiedlili się na tej wulkanicznej wyspie.

    Rasa islandzka cechuje się niezwykłą czystością krwi, ponieważ już w 930 r. zakazano łączenia tych koni z innymi rasami po katastrofalnym eksperymencie z wprowadzeniem krwi orientalnej dla ulepszenia rasy. Koń islandzki jest krępy, przeciętnej urody, niewielkich rozmiarów, o ciężkiej głowie i zwięzłej budowie ciała, obdarzony zdolnością poruszania się pięcioma chodami; potrafi chodzić toltem. Towarzystwo zajmujące się hodowlą tej rasy określa tolt jako "chłód, w którym koń nie zmieniając kolejności stawiania nóg, może zwiększać swoją szybkość od niemalże stania w miejscu do znacznej prędkości".