Niemiecki kuc wierzchowy

    Niemiecki kuc wierzchowy (wzrost od 138 do 148 cm w kłębie) jest dzieckiem wielu rodziców, ponieważ w jego powstaniu wzięło udział wiele ras kuców. Wzorując się na przykładzie angielskim i amerykańskim, gdzie kuce wierzchowe są popularne od dawna, w Niemczech zaczęto hodować tę rasę dopiero przed ponad trzydziestoma laty. Aby połączyć wielkość i dobre cechy kuców ze szlachetnym i eleganckim wyglądem zewnętrznym, a jednocześnie stworzyć wszechstronnego konia sportowego dla młodzieży, krzyżowano kuce z dużymi końmi.



    Mimo że wyznaczono jednolity cel hodowli, wygląd zewnętrzy tych kuców nie jest jednolity. Większość niemieckich kuców wierzchowych wśród przodków ma stare, mocne rasy, jak Welsh, New Forest lub kuca Connemara. Do uszlachetnienia wykorzystano przede wszystkim konie czystej krwi arabskiej, angloarabskiej, pełnej krwi angielskiej oraz wyjątkowo także inne konie gorącokrwiste (np. trakeńskie).



    Do hodowli nie są za to dopuszczane Haflingery, konie islandzkie, fiordzkie i kuce szetlandzkie. Niemiecki kuc wierzchowy jest znakomitym koniem pod siodło dla dzieci i idealnym koniem sportowym dla młodzieży. Jest niewymagający, chętny do współpracy, wytrzymały, odważny, ma dobry charakter i zrównoważony temperament. Ten szlachetny kuc jest przydatny zarówno do skoków, jak i w ujeżdżeniu czy wyścigach. W Niemczech jest drugą, po Haflingerach, najbardziej popularną rasą kuców.

Kuc Dartmoor

    Jego ojczyzną jest dziewiczy rejon południowo-zachodniej Anglii, noszący tę samą nazwę, co on: Dartmoor. Jest to obszar składający się z torfowisk, wrzosowisk i granitowych skał, o powierzchni prawie 600 km2, gdzie od strony Atlantyku lub kanału "deszcz pada w poziomie". Teren, który od 1951 roku jest parkiem narodowym, przecinają tylko dwie drogi. Tak, jak przed setkami lat, dziki teren należy przede wszystkim do owiec i kuców, które żyją u w dzikich lub półdzikich stadach. Torfowiska były od dawien dawna ich najlepszą ochroną. Te małe, wytrzymałe koniki przeżyły na przykład rządy króla Henryka VIII, który nakazał wytępić wszystkie rasy koni, które miały w kłębie mniej niż 14 dłoni (142,2 cm).



    W późniejszych czasach ludzie chcieli jednak, aby kuce Dartmoor (od 116 do 127 cm w kłębie) były mniejsze. Aby nadawały się do pracy w ciasnych sztolniach kopalń, około 100 lat temu skrzyżowano je z ogierami szetlandzkimi, które po prostu przeniesiono do Dartmoor. Na przełomie wieków, w 1899 roku, dla tych różniących się typami kuców wprowadzono standaryzację i założono księgę stadną. W 1961 roku, wprowadzono bardzo surowe zasady uszlachetnienia rasy.



    Te łagodne i zrównoważone kuce są szybkimi i wytrwałymi końmi, dobrymi dla dzieci, znajdującymi uznanie również w sporcie dla młodych jeźdźców. Od jakiegoś czasu znajdują także coraz więcej miłośników w Polsce.

Kuc Dales

    Ten niezwykle silny konik (wzrost od 143 do 147 cm w kłębie) z typową głową kuca tworzy jedną z największych ras kuców w Wielkiej Brytanii. Pochodzący z czasów celtyckich koń pzez setki lat wiernie służył rolnikom jako zwierzę pociągowe i wierzchowiec. W XVII i XVIII wieku kuc Dales przede wszystkim był wykorzystywany do transportu ołowiu na wybrzeże.



    Kuce Dales są przystępne, chętne do współpracy oraz, mimo ich mocnej budowy ciała, żywe i zwinne. Dla dorosłych są świetnymi towarzyszami wędrówek, w Anglii ceni się je jako kuce długodystansowe. W Niemczech jest tylko pięć koni hodowlanych tej rasy, w Graven, w rejonie Nadrenii-Westfalii.

Criollo

    Mały wierzchowiec pasterzy, tzw. gaucho z Ameryki Południowej, jest jedną z najbardziej wytrzymałych ras na świecie. Jego historia zaczęła się w 1535 roku, kiedy Don Pedro Mendoza, założyciel Buenos Aires, przywiózł około stu andaluzyjskich i kilka cięższych koni. Konie te zdziczały na pampasach i rozmnożyły się do wielkich stad. Niegościnność terenu i twarde warunki życia stworzyły wytrwałą, niewymagającą i przede wszystkim zdrową rasę koni.



    Osadnicy wychwytywali po kilka koni, by służyły im jako wierzchowce i zwierzęta juczne. Właściwa hodowla rozpoczęła się dopiero około 100 lat temu, gdy zaczęto krzyżować tę rasę z ogierami europejskimi i amerykańskimi. Pierwsza księga stadna powstała w 1893 roku w Chile. Chilijczycy nazwali swoje konie Fina Sangre Chilena. Ich śladami poszły kolejne kraje: w 1912 roku Argentyna, w 1930 roku Brazylia i Urugwaj.



    Później wszystkie te cztery rejestry zjednoczono pod jednym wspólnym mianem "Księga Stadna Rasy Criollo". Także dzisiaj ten wytrwały, pojętny i mocny koń (od 140 do 153 cm w kłębie) służy jako wierzchowiec pasterzy bydła. Jest również wykorzystywany jako zwierzę pociągowe.

Kuc Connemara

    Kuce Connemara (wysokość od 135 do 148 cm) zostały prawdopodobnie sprowadzone przez Celtów, którzy od V wieku p.n.e. osiedlali się na południowym zachodzie Anglii i w Irlandii.



    Z biegiem czasu kuce Connemara musiały ustąpić miejsca dużym koniom na większości uprzednio zajmowanego terenu. Zdołały oprzeć się ludziom i naturze tylko na ubogich, surowych, bagnistych i pagórkowatych terenach zachodniego wybrzeża Irlandii.



    Dzięki kilkusetletniemu, naturalnemu doborowi hodowli powstał niezwykle silny i twardy koń. Pod koniec XVI wieku nastąpił dolew krwi koni hiszpańskich - Ganette, które prawdopodobnie znalazły się w tych okolicach po katastrofie hiszpańskiego okrętu, w 1588 roku. Obecnie rasę zarejestrowaną jako Connemara skrzyżowano z końmi arabskami i pełnej krwi angielskiej.



    Wynikiem tego były tak znane konie skokowe, jak słynny Stroller lub Dundrum, potomek klaczy rasy Connemara i ogiera pełnej krwi angielskiej Little Heaven, któy przy wzroście 146 cm w kłębie bez wysiłku pokonywał przeszkody o wysokości 2,10 cm.



    Connemara jest koniem bardzo zwinnym, o pewnym chodzie, lubiącym skoki, przez co nadaje się do różnych dyscyplin jeździeckich.



    Jest mocny i wytrwały oraz przyjazny, ma spokojne usposobienie. Jest idealnym towarzyszem do spędzania wolnego czasu. Kuce Connemara potwierdziły swoją wartość także jako kuce do polo czy konie myśliwskie.

Clydesdale

    Konie rasy Clydesdale (wysokość od 165 do 175 cm) pochodzą z niziny szkockiej, przez którą przepływa rzeka Clyde. W połowie XVIII wieku skrzyżowano krzepkie, miejscowe klacze z ciężkimi, flamandzkimi ogierami, w celu wykorzystania ich jako koni pociągowych w kopalni węgla.



    Od 1884 roku do I wojny światowej liczne konie tej rasy zostały przetransportowane do USA i Kanady.



    Obecnie konie Clydesdale służą jako wierzchowce, przede wszystkim w USA, na Nowej Zelandii, w Australii i Afryce Południowej.

Cleveland Bay

    Koń ten był nazywany wcześniej Chapman Horse, od słowa chapman (handlarz), ponieważ te wytrzymałe, długonogie zwierzęta (wzrost od 165 do 170 cm w kłębie) w XVII i XVIII wieku były używane przede wszystkim przez podróżujących kupców z Cleveland Bye jako zwierzęta juczne. Przez wpływy koni czystej krwi angielskiej u schyłku XVIII wieku w Cleveland i Yorkshire powstała dzisiaj już prawie wymarła rasa koni Yorkshire Coach Horse, trochę większy i bardziej imponujący wariant rasy Cleveland Bay.



    Obecnie Cleveland Bay, który ze względu na gniade umaszczenie niekiedy jest nazywany Cleveland Brown, służy nie tylko w zaprzęgach angielskiego Domu Królewskiego, lecz jako wyśmienity koń zaprzęgowy jest rozchwytywany na całym świecie przy okazji świąt. Cleveland Bay miał także swój udział w tworzeniu ras oldenburskich i holsztyńskich. Poza tym obecnie są prowadzone nie tylko hodowle w czystości rasy, lecz chętnie krztżuje się go z koniem pełnej krwi angielskiej, aby uzyskać dobre konie myśliwskie. Cleveland Bay jest koniem niewymgającym szczególny talent do stępa, dobrego galopu i skoków.

Selle Francais

    Jest znany przede wszystkim, jako koń Cadre Noir, francuskiego odpowiednika Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu. Koń Selle Francais (wysokość od 160 do 170 cm) ma długą historię. Wywodzi się od koni normandzkich, które prawdopodobnie były hodowane już przed tysiącami laty w Normandii, a następnie zostały zabrane przez Wilhelma Zdobywcę jako konie bitewne do Anglii. Później wokół koni normandzkich przez kilkaset lat zapadła cisza.



    Dopiero w 1683 roku Colbert wprowadził do hodowli Selle Francais ogiery berberyjskie w celu odświeżenia krwi. Następne były konie duńskie, w XVIII i XIX wieku - konie pełnej krwi i półkrwi angielskiej oraz przede wszystkim Norfolk Roadstery.



    Koń Selle Francais jest znakomitym wierzchowcem, który dobre wyniki osiąga także w konkurencjach jeździeckich. W klasycznym ujeżdżeniu konie te nie wywierają takiego wrażenia, jak słynne konie andaluzyjskie i lipicańskie.

Camargue

    Ich geneza jest nieznana: część ć ekspertów widzi w słynnym koniu Camargue (wzrost od 135 do 146 cm w kłębie) prawie niezmienionego od okresu epoki lodowcowej potomka kona z Solutre, inni widzą w nim niewymagającego i nieustraszonego praprzodka północnoafrykańskiego konia berberyjskiego.



    Siwe konie rejonu Camargue także dzisiaj żyją na wpół dziko, liczących od 40 do 50 zwierząt, na bagnistych i trawiastych terenach połundiowej Francji. Zwierzęta te są w regularnych odstępach czasu badane przez fachowców. Źrebięta są piętnowane, a nieprzydatne w hodowli ogiery w wieku 3 lat są wyłapywane i kastrowane.



    Te odważne konie są nieocenionymi pomocnikami pasterzy.  Sś przyuczane do pracy pod siodłem, by później pomagać pasterzom w pilnowaniu i przepędzaniu bydła.



    Zwinnością w niczym nie ustępują amerykańskim koniom westernowym i koniom andaluzyjskim. Poza tym te mocne konie o pewnym chodzie służą jako wierzchowce dla turystów, konie rekreacyjne i znakomite konie robocze. Koń Camargue, który dojrzałość osiąga dopiero w wieku pięciu do siedmiu lat i cieszy się długim życiem, od 1968 roku jest uznawany za odrębną rasę.

Koń bretoński

    Ciężki, bretoński koń pociągowy, krępe zwierzę o zwartej budowie, z mocnym tułowiem i krótkimi nogami, powstał ze skrzyżowania perszerona, ardena i konia bulońskiego. Postier, mocny, średniej budowy koń zaprzęgowy, o energicznych ruchach przede wszystkim w kłusie, podlegał znacznym wpływom Norfolk Roadstera i Hackney'a. Lekki Cheval de Corlay, koń zaprzęgowy i wierzchowy, który jest obecnie bardzo rzadko spotykany, powstał z krzyżowania koni bretońskich, pełnej krwi angielskiej i czystej krwi arabskiej. Również poza Francją powstają kolejne hodowle koni bretońskich (od 150 do 165 cm w kłębie). Rasa ta jest uznawana za niewymagającą, bardzo wytrzymałą, chętną do pracy i łagodną.

Koń brabancki (belgijski)

    Jak wskazuje nazwa, ojczyzną tego masywnego konia roboczego (od 165 do 175 cm w kłębie) jest belgijska prowincja Brabant. Konia tego nazywa się także koniem belgijskim lub belgijskim zimnokrwistym. Niejednokrotnie nazywa się go także najmocniejszym, żywym traktorem świata.



    Niektórzy znawcy koni widzą w nim potomka dawnego konia domowego. Hodowla tej ciężkiej, silnej rasy była prowadzona przez rolników. W 1866 roku stworzono zrzeszenie "Le Chevel de Trait Belge". Do 1870 roku wytworzyły się trzy linie hodowli: Gros-de-la-Dendre, Gris-des-Hainot i Colosses-de-la-Mahaique.
 


    Na przełomie XIX i XX wieku konie belgijskie rozpowszechniono w wielu krajach i miały ogromny wpływ na inne rasy na całym świecie.



    Wraz z rozwojem motoryzacji gospodarst rolnych w latach 50. XX wieku hodowla znacznie spadła. Niestety, nawet dzisiaj rasa służy często jedynie jako dostawca mięsa.