Jego ojczyzną jest dziewiczy rejon południowo-zachodniej Anglii, noszący tę samą nazwę, co on: Dartmoor. Jest to obszar składający się z torfowisk, wrzosowisk i granitowych skał, o powierzchni prawie 600 km2, gdzie od strony Atlantyku lub kanału "deszcz pada w poziomie". Teren, który od 1951 roku jest parkiem narodowym, przecinają tylko dwie drogi. Tak, jak przed setkami lat, dziki teren należy przede wszystkim do owiec i kuców, które żyją u w dzikich lub półdzikich stadach. Torfowiska były od dawien dawna ich najlepszą ochroną. Te małe, wytrzymałe koniki przeżyły na przykład rządy króla Henryka VIII, który nakazał wytępić wszystkie rasy koni, które miały w kłębie mniej niż 14 dłoni (142,2 cm).
W późniejszych czasach ludzie chcieli jednak, aby kuce Dartmoor (od 116 do 127 cm w kłębie) były mniejsze. Aby nadawały się do pracy w ciasnych sztolniach kopalń, około 100 lat temu skrzyżowano je z ogierami szetlandzkimi, które po prostu przeniesiono do Dartmoor. Na przełomie wieków, w 1899 roku, dla tych różniących się typami kuców wprowadzono standaryzację i założono księgę stadną. W 1961 roku, wprowadzono bardzo surowe zasady uszlachetnienia rasy.
Te łagodne i zrównoważone kuce są szybkimi i wytrwałymi końmi, dobrymi dla dzieci, znajdującymi uznanie również w sporcie dla młodych jeźdźców. Od jakiegoś czasu znajdują także coraz więcej miłośników w Polsce.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz