Koń bretoński

    Ciężki, bretoński koń pociągowy, krępe zwierzę o zwartej budowie, z mocnym tułowiem i krótkimi nogami, powstał ze skrzyżowania perszerona, ardena i konia bulońskiego. Postier, mocny, średniej budowy koń zaprzęgowy, o energicznych ruchach przede wszystkim w kłusie, podlegał znacznym wpływom Norfolk Roadstera i Hackney'a. Lekki Cheval de Corlay, koń zaprzęgowy i wierzchowy, który jest obecnie bardzo rzadko spotykany, powstał z krzyżowania koni bretońskich, pełnej krwi angielskiej i czystej krwi arabskiej. Również poza Francją powstają kolejne hodowle koni bretońskich (od 150 do 165 cm w kłębie). Rasa ta jest uznawana za niewymagającą, bardzo wytrzymałą, chętną do pracy i łagodną.

Koń brabancki (belgijski)

    Jak wskazuje nazwa, ojczyzną tego masywnego konia roboczego (od 165 do 175 cm w kłębie) jest belgijska prowincja Brabant. Konia tego nazywa się także koniem belgijskim lub belgijskim zimnokrwistym. Niejednokrotnie nazywa się go także najmocniejszym, żywym traktorem świata.



    Niektórzy znawcy koni widzą w nim potomka dawnego konia domowego. Hodowla tej ciężkiej, silnej rasy była prowadzona przez rolników. W 1866 roku stworzono zrzeszenie "Le Chevel de Trait Belge". Do 1870 roku wytworzyły się trzy linie hodowli: Gros-de-la-Dendre, Gris-des-Hainot i Colosses-de-la-Mahaique.
 


    Na przełomie XIX i XX wieku konie belgijskie rozpowszechniono w wielu krajach i miały ogromny wpływ na inne rasy na całym świecie.



    Wraz z rozwojem motoryzacji gospodarst rolnych w latach 50. XX wieku hodowla znacznie spadła. Niestety, nawet dzisiaj rasa służy często jedynie jako dostawca mięsa.

Kuc Bośniacki

    Kuc bośniacki, nazywany także górskim kucem bośniackiem, jest najwyższą rasą karłowatą w krajach bałkańskich (od 130 do 140 cm w kłębie). Jest tam niezastąpiony jako zwierzę juczne i pociągowe, a od niedawna jest także wykorzystywany jako wierzchowiec. Pod panowaniem Turków, ale także w czasach monarchii austrowęgierskiej, temu podobnemu do tarpana konikowi wprowadzono wiele krwi orientalnej i tureckiej.



    Siła i łagodny charakter tych koni pochodzi od miejscowych klaczy, a lekka, ale mocna budowa ciała odziedziczona została po koniach arabskich. Już od dawna kontynuuje się hodowlę tych koni w czystości rasy.
    Kuc bośniacki zawdzięcza swoje pochodzenie trzem ogierom: Misko, Barut i Agan, które w 1933 roku w stadninie Borike były głównymi reproduktorami.
    Od 1960 roku kuc bośniacki stał się również jednym z ulubionych wierzchowców, który doskonale sprawdza się w rajdach długodystansowych i rekreacji.

Koń berberyjski

    Koń berberyjski ma od 145 do 160 cm w kłębie, nie zalicza się więc do olbrzymów wśród koni, jednak jego sława protoplasty wielu innych ras jest tak wielka, jak koni czystej krwi arabskiej. Okres rozkwitu hodowli koni berberyjskich rozpoczął się jeszcze pod panowaniem Islamu. W 800 roku n.e. Maurowie sprowadzili do Hiszpanii swoje słynne wierzchowce, gdzie krzyżowano je z miejscowymi końmi, czego wynikiem było powstanie koni andaluzyjskich. Gdy w 1662 roku angielska małżonka Karola II wniosła w posagu miasto Tanger, z powodu zamłowania króla do wyścigów konnych sprowadzono do Anglii liczne konie berberyjskie, aby dodać miejscowym rasom szybkości i wytrzymałości. Tym samym te małe konie z Afryki Północnej stały się poprzednikami koni pełnej krwi angielskiej. Koń berberyjski jest zupełnie pozbawiony bojaźliwości i śmiały. Ma pewny chód, a jego budowa umożliwia wygodny dosiad.

Bawarski koń gorącokrwisty

    Już w XI stuleciu kronikarz wspomina o wierzchowcu, którego nazywa "rottalskim kasztankiem". Te ciężkie konie zasłużyły się jako wierzchowce i konie zaprzęgowe już w średniowieczu, w czasie wypraw krzyżowych. Systematyczna hodowla tej rasy, która pochodzi prawdopodobnie od skrzyżowania rasy bawarskiej z końmi orientalnymi, rozpoczęła się dopiero od XV wieku i była prowadzona przez szlachtę i mnichów z bawarskiej prowincji Rotta. Gdy u schyłku XVIII wieku w armii potrzebne były lżejsze konie, doskonalono tę rasę ze sprowadzonymi z Anglii ogierami półkrwi, Cleveland Bay i końmi normandzkimi. Aby przystosować tę rasy do pracy w rolnictwie, pod koniec XIX wieku jako reproduktory wykorzystano konie oldenburskie.



    Około 1960 roku do rozrodu wykorzystano konie hanowerskie, pełnej krwi angielskiej i trakeńskie, usiłując wyhodować nowoczesnego wierzchowca. Na bazie koni z Rottalu powstała rasa bawarskich koni gorącokrwistych, która jest lubiana zarówno przez jeźdźców rekreacyjnych, jak i sportowych. Miłośnicy koni starają się także o odtworzenie prastarej rasy koni z Rottalu.

Kuc Chincoteague

    Los tej rasy został przypieczętowany katastrofą statku rozbitego w pobliżu amerykańskiego Wschodniego Wybrzeża. Gdy w XVI wieku rozbił się hiszpański statek, niektóre z koni ratowały się ucieczką, płynąc na wyspę Assateague. Na tej małej wysepce kucyki (około 122 cm w kłębie) odnalazły swój raj. Na Assateague żyje około 120 kuców. W każdy ostatni czwartek lub piątek lipca nadliczowe roczne źrebaki są spędzane i transportowane przez korytarz z łodzi na sąsiednią wyspę, gdzie są sprzedawane. Jak wszystkie dziko żyjące konie są niezwykle zdrowe, wytrzymałe i wrażliwe na zmiany klimatu. Aby zrobić z nich jednak użytkowe konie zaprzęgowe lub wierzchowce dla dzieci, trzeba dużo cierpliwości i uporu.

Koń ardeński

    Koń ardeński (wysokość od 157 cm do 160 cm w kłębie) jest bezpośrednim potomkiem dzikich koni, których kości znaleziono w Solutre, i jedną z najstarszych ras zimnokrwistych. Podobno już Juliusz Cezar, po wmaszerowaniu do Galii, zachwycił się tą rasą, Ardeny ciągnęły napoleońskie działa oraz furmanki i nardzędzia pracy rolniczej.



    Aby nadać tym koniom nieco lekkości, ich krew była wielokrotnie krzyżowana z krwią koni orientalnych. Obecnie ten masywny koń zimnokrwisty często jest używany w hodowli innych ras zimnokrwistych. Energiczny koń ardeński nadaje się do każdej pracy gospodarczej w rolnictwie ze względu na dobre zdrowie i dobry charakter.



    Ten koń z charakterystycznymi szczotkami pęcinowymi, którego ojczyzną jest francuska i belgijska prowincja Ardenne, przedgórze Wogezów, Szampania i Lotaryngia, jest idealnym koniem zaprzęgowym, którym można kierować z dziecinną łatwością. Arden wyróżnia się energicznymi, szybkimi ruchami i kłusem o długim wykroku.