Podobnie jak rasa islandzka, rasa kaspijska - choć wzrostu pomiędzy 10 a 12 dłońmi - to bardziej małe konie niż kuce. Ta starożytna rasa - zamieszkująca obszar wokół Kaukazu i Morza Kaspijskiego, tereny dawnej Persji - uważana była za wymarłą, aż w 1965 r. znaleziono kilku jej przedstawicieli ciągnących wózki w północnym Iranie.
Uważa się, że był on odległym przodkiem araba i ma wiele charakterystycznych cech arabskich "w miniaturze", włączając w to wklęsły profil i niewielkie, zgrabne uszy. Ma głowę porośniętą delikatnym, jedwabistym włosem i duże, czyste oczy, ale rasa ta chronologicznie wyprzedza konia arabskiego o około trzy tysiące lat. Kuc kaspijski jest szczupłej budowy, z silną, ukośną łopatką. Jego grzbiet jest krótko związany,a bujny ogon noszony bardzo wysoko, podobnie jak u araba. Najczęściej widywanymi maściami są: gniada, skarogniada i siwa, ale kare i izabelowate też niekiedy się spotyka. Ma dobry kościec, a jego kości mają dużą gęstość. Kopyta są bardzo mocne, owalnego kształtu. Kuc kaspijski całym swoim wyglądem potwierdza doskonałą jakość swojej rasy.
Choć pełen wigoru i energii, jest też chętny i uległy, a jego niezwykłe zdolności skokowe sprawiają, że jest doskonałym wierzchowcem dla dzieci. Kuc kaspijski ma długi, płynny ruch i potrafi dotrzymać kroku przeciętnemu koniowi w każdym chodzie z wyjątkiem pełnego galopu. Jest też silny, zatem doskonale sprawdza się w zaprzęgu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz