Ich geneza jest nieznana: część ć ekspertów widzi w słynnym koniu Camargue (wzrost od 135 do 146 cm w kłębie) prawie niezmienionego od okresu epoki lodowcowej potomka kona z Solutre, inni widzą w nim niewymagającego i nieustraszonego praprzodka północnoafrykańskiego konia berberyjskiego.
Siwe konie rejonu Camargue także dzisiaj żyją na wpół dziko, liczących od 40 do 50 zwierząt, na bagnistych i trawiastych terenach połundiowej Francji. Zwierzęta te są w regularnych odstępach czasu badane przez fachowców. Źrebięta są piętnowane, a nieprzydatne w hodowli ogiery w wieku 3 lat są wyłapywane i kastrowane.
Te odważne konie są nieocenionymi pomocnikami pasterzy. Sś przyuczane do pracy pod siodłem, by później pomagać pasterzom w pilnowaniu i przepędzaniu bydła.
Zwinnością w niczym nie ustępują amerykańskim koniom westernowym i koniom andaluzyjskim. Poza tym te mocne konie o pewnym chodzie służą jako wierzchowce dla turystów, konie rekreacyjne i znakomite konie robocze. Koń Camargue, który dojrzałość osiąga dopiero w wieku pięciu do siedmiu lat i cieszy się długim życiem, od 1968 roku jest uznawany za odrębną rasę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz