Koń andaluzyjski (od 152 do 158 cm w kłębie) jest dumą hiszpańskich hodowców koni, a w jego ojczyźnie nie mówi się o nim inaczej, jak Pura Raza Espanola, czysta rasa hiszpańska. Koń andaluzyjski był wyhodowany w XV wieku w trzech hoszpańskich klasztorach kartuzów. Mnichowie potraktowali sprawę czystości rasowej na tyle poważnie, że nawet grozili ekskomuniką tym katolikom, których hodowle oddalały się od narodowego ideału konia. To właśnie zakonnikom z Jerez zawdzięczamy, że niektóre z koni andaluzyjskich czystej rasy przeżyły okres panowania Filipa III, który nakazał ich skrzyżowanie z końmi noryckimi.
W XVI i XVII wieku koń andaluzyjski stał się protoplastą prawie wszystkich europejskich hodowli koni. Klacze i ogiery z królewskich stadnin w Kordowie, Sewilli i Jerez miały wpływ na powstanie koni pełnej krawi angielskiej, neapolitańskich, kladrubkich, fryderyksborskich i lipicańskich. Cortez podbił hiszpańskimi końmi rozległe tereny Ameryki. Tam stały się przodkami Appaloosa, Pinto, Quarter Horse i wielu innych ras.
Obecnie konie andaluzyjskie hoduje się w regionie Jerez de la Frotera. Te niezwykle wrażliwe zwierzęta są nadzwyczaj przyjemnymi, lrcz mimo to ognistymi wierzchowcami, o dużej wytrzymałości, małych wymaganiach i dobrym charakterze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz