W Europie najczęściej jest używana uzda robocza z tzw. wędzidłem wodnym. Swoją nazwę zawdzięcza temu, że kiedyś, w chłodnych porach roku, przed okiełznaniem metalowe części uzdy były polewane gorącą wodą, żeby konie nie odskoczyły ze strachu wywołanego kontaktem z zimnym metalem. Uzda robocza ma proste lub łączone kiełzna i dwa pierścienie, do których są zamocowane wodze. W Polsce uzda z takim wędzidłem nosi nazwę ogłowia z wędzidłem zwykłym lub oliwkowym. Innymi, równie często wykorzystywanymi uzdami, są uzdy typu: munsztukowego, pelhamowego i hackamore.
Uzda typu munsztukowego jest wyposażona w wędzidło zwykłe i drugie munsztukowe, składające się z prostego kiełzna z wybrzuszeniem pośrodku, które zatrzymuje język. Siła działania zależy od długości paska policzkowego poniżej kiełzna - im dłuższy, tym mocniej działa. Uzdy tej mogą używać jedynie doświadczeni jeźdźcy z dużym wyczuciem.
Pelhelm jest formą uzdy z jednoczęściowym kiełznem. W przeciwieństwie do ogłowia munsztukowego jeździec ma do dyspozycji jedną parę wodzy przypiętych do jednego kiełzna.
Hackamore jest najbardziej znaną uzdą bez wędzidła. Działa przez nacisk wywierany na grzbiet nosa i podbródek. Jest to jedna z ostrzejszych form uzdy i również powinna być używana jedynie przez doświadczonych jeźdźców.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz