Żyjące dziko stado koni nie jest nieuporządkowaną gromadą, lecz związkiem społecznym z trwałymi zasadami i porządkiem hierarchicznym. Ewentualne spory nie prowadzą do poważniejszych urazów. Są one rozstrzygane w zaciekłych, lecz często nieszkodliwych, pozorowanych walkach z użyciem groźnych gestów.
Nawet jeśli koń nie żyje na co dzień w stadzie, w jego zachowaniu dostrzec można potrzebę ustalenia hierarchii. Człowiek jest postrzegany przez konia jako członek jego własnego gatunku, a przez to również i stada. Zależnie od swojego zachowania, istota dwunożna jest akceptowana jako wyższa w hierarchii lub nie, dlatego zbyt ostrożny, czy nawet wystraszony człowiek lub jeździec jest natychmiast klasyfikowany przez konia jako niższy w hierarchii przedstawiciel gatunku.
Nie da się uniknąć próby sił między jeźdźcem a koniem. Mowa ciała jest nieomylnym barometrem nastrojów, który wskazuje aktualny nastrój zwierzęcia. Powinno się dokładnie obserwować pozycję, w której znajdują się jego uszy, wargi, chrapy oraz wypukłość szyi i sposób noszenia ogona.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz