Takie ukształtowanie szyi u koni, które można określić łabędzia szyja, jest wysoko cenione u koni czystej krwi arabskiej. Koń z taką zwężającą się do góry, wygiętą łukowato szyją prezentuje się bowiem efektownie podczas wystaw i pokazów. Kłopoty z ustawieniem konia sprawia szyja jelenia i szyja odwrócona, która jest głęboko i szeroko osadzona, wychodzi nisko, w dolnej części podgardla jest mocno wygięta do przodu, a w części górnej - ostro wycięta. Za ukształtowanie wadliwe uznaje się również szyję krótką lub cienką, spotykaną często u koni wyścigowych. Kształt szyi nie jest jedynie wyznacznikiem urody, lecz jest ważny ze względu na mechanikę ruchu konia. Szyja i kark działają jak dźwignia napinająca mięśnie grzbietu i odciążająca kończyny tylne.
Połączenie głowy z szyją określa się fachowym mianem nasady głowy. Połączenie szyi z klatką piersiową, łopatkami i kłębem nazywa się natomiast osadzeniem. Szyja wysoko osadzona wychodzi stromo z podgardla, bez wcięcia, natomiast szyja głęboko osadzona to taka, która wychodzi z tułowia zbyt nisko, bez wyraźnego wgłębienia, prawie w kierunku kręgosłupa. Standardowo osadzenie szyi charakteryzuje się tym, że w części górnej zaczyna się wyraźnym łukiem, wznosi się proporcjonalnie do przodu i do góry, a w miejscu połączenia z klatką piersiową tworzy wyraźne wgłębienie. Liczne kryteria oceny wiążą się także z kształtem i ustawieniem kończyn. Wśród koni spotyka się postawę krowią, postawę beczkowatą, iksowatą oraz wiele innych.
Podczas gdy większość wad zewnętrznych może zostać zrównoważonych przez inne zalety, w przypadku niewłaściwego ustawienia kończyn nie można oczekiwać od konia szczególnych osiągnięć. Koń ze złymi kończynami pozostaje złym koniem - nawet jeśli jest obdarzony najszlachetniejszą głową i najpiękniejszymi oczami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz