piątek, 3 stycznia 2014

Koń fryzyjski

   Rasa fryzyjska wiele zawdzięcza koniowi andaluzyjskiemu z Hiszpanii. Jako koń zimnokrwisty - w przeciwieństwie do gorącokrwistych folblutów i arabów - fryz jest krępym koniem pociągowym, wywodzącym się od prymitywnych leśnych koni europejskich. Rzymianie cenili go jako doskonałego konia roboczego. Rasa ta wzięła swoją nazwę od regionu Fryzji, będącego częścią Holandii, i uważa się, że jej początki sięgają ok. 1000 roku p.n.e. W miarę upływu lat linia ta została udoskonalona, i poprawił się również jej los. Ten krępy koń, wytrzymały i nieznużony w pracy, ma także łagodną i uległą naturę, co czyni go znakomitym koniem zaprzęgowym. Był też wysoko ceniony jako ciężki koń bojowy, nadający się do rycerskich szarż. Chociaż nie jest wysoki, ma wspaniałą postawę, a jego wysoki wykrok robi olbrzymie wrażenie. W okresie hiszpańskiego panowania w Niderlandach w latach 1568 - 1648 domieszka krwi koni hiszpańskich dała tej rasie więcej wyrafinowania.
Wspaniały koń fryzyjski wiele zawdzięcza koniowi
andaluzyjskiemu, którego wpływ widać wyraźnie
w szlachetności głowy i niezwykłym ruchu. 
   W dziewiętnastym stuleciu koń fryzyjski - który był również szeroko wykorzystywany jako koń zarówno zaprzęgowy, jak i wierzchowy - był bardzo często używany w popularnych w owym czasie wyścigach kłusaków, w rezultacie czego wybierano do dalszej hodowli szybsze i lżejsze okazy tej rasy. Było to niemalże końcem oryginalnego konia fryzyjskiego, lecz na szczęście przyjęto program hodowlany, który ocalił tą rasę. Dzisiejszy fryz jest niewielkim koniem o zwięzłej budowie i przyjacielskim charakterze, obdarzonym widowiskowymi chodami i łagodnym temperamentem. Osiąga wzrost 15 dłoni, ma krótkie, silne nogi z twardymi kopytami i dobrze umięśnione ciało. Jego wydłużona głowa ma szlachetny wygląd, a wyraziste oczy mówią o ochocie do radosnej zabawy. Szyja fryza jest wygięta w wysoki łuk i koń ten nosi się z właściwą swojej rasie dumą. Jego niezwykle bujna, falująca grzywa i ogon to pamiątka po koniach andaluzyjskich i lusitano. Konie tej rasy są wyłącznie maści karej, bez białych odmian, zaś angielskie kuce fell i dales zawdzięczają, jak się uważa, wiele właśnie koniowi fryzyjskiemu, podobnie jak ciężkie konie szajry.
   Koń fryzyjski przyczynił się do rozwoju innych ras, szczególnie kłusaka orłowskiego w Rosji, kłusaka norfolk - przodka dzisiejszych koni i kuców rasy hackney w Anglii - oraz amerykańskiego konia morgan. Z racji swego karego umaszczenia i wspaniałej postawy fryz jest popularnym koniem używanym podczas ceremonii pogrzebowych, zaprzęganym do karawanu i ozdabianym czarnym pióropuszem. Znalazł też swoją niszę w cyrku, choć wcześniej konie fryzyjskie były wykorzystywane w akademiach jeździeckich we Francji i Hiszpanii, gdzie wyróżniały się doskonałym wykonywaniem ruchów tzw. wyższej szkoły jazdy. W dalszym ciągu koń fryzyjski jest cenionym koniem zaprzęgowym, gdyż jego jednolicie kara maść sprawia, że konie tej rasy łatwo łączyć w pary bądź czwórki - na zawody lub po prostu dla ich nieprzemijającej urody.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz